Charlaine

Hoe hij het voor elkaar kreeg, wist ze niet. Ze trok een laatje met sokken open en alles viel eruit. Ze gilde. En altijd als zoiets gebeurde, stond Christophe toevallig te kijken. Hij kwam niet bij van het lachen. Hij moest het laatje dagen geleden met veel moeite hebben omgedraaid, want ze had al dagen geen mannensokken verkocht. Soms viel er een stapel truien uit het rek als ze er alleen maar langsliep. Of de plank van de toonbank zat vast en ze moest al haar kracht gebruiken om hem open te krijgen. Christophe lachte om haar, maar hielp wel met de boel opruimen. Zoals iedere keer deed hij of hij van niets wist. 

‘Wie anders? Je denkt toch niet dat ik achterlijk ben!’ 

‘Gisteren nog niet, maar wie weet wat er intussen is gebeurd.’

Het was een spel, net als hun geruzie. Zodra er klanten in de winkel waren, schoten ze in de plooi. Charlaine vond het geplaag niet erg, want dan gebeurde er tenminste iets. Als de klanten weg waren, liep ze gespeeld boos op Christope af, drukte hem met haar lichaam tegen de muur en dwong hem een bekentenis af. Ze was zwaarder dan hij, mollig kon je zeggen, maar ze was knap, als je de klanten mocht geloven die dat zeiden. Zachte heupen en volle borsten en nog zo jong: dat maakte iedere man gek. Bij een oudere vrouw was molligheid een muur die ze om zich heen bouwde om mannen af te weren, bij een meisje was het een belofte van zinnelijkheid en warmte. Een vrouwenlijf was onweerstaanbaar voor een man, maar als ze mollig was, was het alsof er meer lijf was. Meer gave huid, meer warme plekken, meer zacht vlees waarin je je kon verliezen. 

Christophe bleef lachen, hoe hard ze ook duwde. Ze wist best dat het hem daarom ging. Hij wilde haar voelen. Soms drukte zijn stijve geslacht tegen haar heup. Ze had geen zin om eraan ute voelen met haar hand, hoewel hij dat best wilde. Hij had het er weleens over. Wat moest je ook als je de hele dag in de winkel stond en niets te doen had. Zomaar uit het niets zij hij dat jongens het lekker vonden als meisjes hun piemel vastpakten. En dan heen en weer bewogen. Dat voelde je van je kruin tot je tenen. Meisje hadden vast ook zoiets, dacht hij. Iets waar ze warm van werden als een jongen er met zijn vingers aanzat. Of met zijn tong. 

Hij zei het zo dat het niet schunnig was. Het was eerder een biologieles op school dan vieze praat. Ze leerde er iets van over jongens en het was tegelijk spannend. Maar ook een beetje overbodig, want ze wist best waar seks op neerkwam. Je legde alle stukjes kennis die je van vriendinnen hoorde bij elkaar, dacht aan je eigen lijf en na even passen en meten was het plaatje klaar. Zo wist ze donders goed dat ze geen piemel in zich wilde voor ze goed en wel was getrouwd. Voor het fijne wilde ze wel, maar de gevolgen hoefde ze niet. Op haar leeftijd was je zo vruchtbaar als een konijn. Even niet opletten en je had een kind. De voorbehoedmiddelen waarmee de jongens in hun wijsheid kwamen, waren maar goed voor één ding; het meisje een rad voor ogen draaien om haar zo gek te krijgen dat ze zich liet pakken. Dus toen Christophe zei dat meisjes het ding ook weleens in hun mond namen, was ze niet verbijsterd, zoals hij had verwacht. Ze speelde verbazing, maar ze wist het al. Een mond was een goede nabootsing van een vagina. De jongen drong in het meisje en daar ging het die kereltjes om. Het had ook een andere kant, die ze had gevonden toen ze zich het voorstelde. Als een jongen je bereed, was je gelijkwaardig. Je keek elkaar aan en je kon je omdraaien, zodat jij bovenop hem zat. Pijpen, zoals het heette, was vernederend. Je zat op je knieën en hij torende boven je uit. Juist dat vonden jongens er zo geweldig aan. 

Charlaine kon zich voorstellen hoe dat voelde. Christophe bovenop haar hoefde niet zo nodig, maar hem likkend tussen haar benen was andere koek. Er kwam nog eens een dag dat ze hem zijn grappen betaald zette. Dan deed ze stiekem haar onderbroek uit, duwde hem op zijn knieën en trok zijn gezicht onder haar rok en tussen haar benen. Tjee. Hij wist best wat hij moest doen. Ze zou ermee wegkomen, want hij wilde heel graag en daardoor was ze hem de baas. Maar aan de andere kant; misschien werd hij er brutaal door. Als zij was klaargekomen, wilde hij natuurlijk ook. Hij zou zich tegen haar aandrukken en zijn piemel bleef dan niet meer in zijn broek. Was ze hem nog de baas als ze zich in een opwelling had blootgegeven? Je hield de overhand door sterk te zijn en sterk was je als je nooit een glimp van zwakte liet zien. Christophe at uit haar hand en dat moest vooral zo blijven.

‘Waar zijn de nieuwe herenzakdoeken?’

‘Bij de damesbroekjes.’

‘De herenzakdoeken.’

‘Oh die. Bij de jarretels.’ 

Christophe noemde al het vrouwenondergoed voor hij uitkwam bij de herensokken. Je hoefde maar twee laatjes te verwisselen en je kon niets meer vinden. Dat had hij dan ook gedaan. Hij vond haar gezoek grappig, maar er kwam nog eens een dag dat ze er boos om werd: echt boos. 

‘Maak het maar meteen in orde.’

‘Meteen! Jawel, mevrouw!’ 

Hij schoof langs haar en deed of het krap was, terwijl er plaats genoeg was. Hij hield zijn handen omhoog en duwde zijn borst tegen haar borsten. Ze wilde zijn gezicht erin duwen om hem een lesje te leren, maar zo’n lesje was voor hem een aanmoediging. Wat ze hem echt wilde leren, was niet zo schuchter te zijn. Als hij haar wilde aanraken, hoefde hij het niet te verbergen in een lolletje. Hij mocht best ernstig zijn en openlijk verlangen naar haar lijf. Dan zou zij wel laten weten wat ze ervan vond. Misschien vond ze het goed. Christophe was vast bang dat als het spel voorbij was, het plezier ook verdween. Of wilde hij wel haar borsten, maar niet haarzelf? Was die gekheid juist wat hij wilde? Toenadering zonder de afstand tussen hen teniet te doen. Een beetje opwinding, misschien ooit iets dat verderging, maar niets dat leek op genegenheid. Misschien pasten ze niet bij elkaar, want zij was tenslotte mollig en hij knap, tenminste dat vond zij. Hij had een sportief lijf. Als hij zich tegen haar aanwrong om haar borsten en heupen te voelen, voelde zij hem natuurlijk ook. Van dat lijf wilde ze best weleens proeven.

‘Christophe, zeg eens eerlijk, geef je een beetje om me?’ 

Dat was ook een gewoonte die was gegroeid door al die uren die ze samen verveeld in de winkel doorbrachten. Ze stelden elkaar brutale vragen. Vragen die als vanzelf in je opkwamen, maar die je uit je hoofd liet te stellen. Zoals wat een klant met vrouwenondergoed moest, terwijl ze wist dat zijn vrouw dat soort niet droeg. Hij bleef tegen haar aangedrukt staan. 

‘Een beetje.’

Hij rook lekker. Hij vond vast ook dat zij lekker rook, anders stond hij niet zo graag tegen haar aan. 

‘Genoeg om met me te trouwen?’

‘Jezus, je heb toch geen kleine in de oven, hé? Ik was het niet. Misschien die vertegenwoordiger vorige week. Je heb hem een hand gegeven, hé. Je weet het, meer is niet nodig.’

‘Nou even geen gekheid. Ik meen het.’ 

Ze stonden tegen elkaar als een echtpaar dat knus in bed lag vlak voor een vrijpartij. Hun lust sluimerde nog, maar een enkele beweging en de hel brak los. Als ze met een vingerknip de deur op slot en hun kleren uit kon doen, dan deed ze het.

‘Trouwen, hé. De straf ondergaan zonder dat je de misdaad pleegt. Naar de smid gaan en vrijwillig een ijzeren bal aan een ketting om je been laten leggen. Bij de slager je ballen op het blok leggen en dan roepen: hak maar! Alleen omdat ik een beetje om je geef?’

‘Als we zijn getrouwd, doen we aan seks. Twee keer per dag.’

‘Je maakt het me wel moeilijk. Twee keer, hé. Op zondag drie keer en ik ben je man.’

‘Dat krijg jij niet voor elkaar.’

‘Oh nee? Moet ik het laten zien?’

‘Eerst trouwen.’

Het was maar gekheid en het klopte ook niet. Ze had het over trouwen, maar ze bedoelde seks. Aan trouwen moest ze niet denken, maar seks wilde ze wel. Door hun openhartige praat erover en door zijn herhaaldelijke aanrakingen, werd het voor haar steeds gemakkelijker om zich voor te stellen dat het er ook echt van kwam. Maar eerst wilde ze weten of die ontketende lust een vleugje genegenheid in zich droeg. 

Natuurlijk wilden ze met elkaar vrijen. Ze waren in de bloei van hun leven en ze waren uitgehongerd. Alles om hen heen duwde hen naar elkaar toe, alsof ze samen naar de bodem van een diepe kuil gleden. Als het uitliep op een teleurstelling, maakte Christophe een flauw grapje en was alles weer als vanouds. En als het geweldig was, keken ze elkaar aan met rode konen en konden ze niet wachten om het weer te doen. Maar gaf hij om haar? En waar deden ze het dan en wanneer? Wilde Christophe eigenlijk wel meer dan zich aan haar verlustigen? Ze hield de deur al een tijdje op een kier, maar erg gretig om die verder open te duwen en naar binnen te gaan, was hij eigenlijk niet. 

‘Of is een meisje voor jou een zeug? Je gaat erop, erin, eraf en ze bestaat niet meer.’

‘Varkens zijn erg lief voor elkaar. Ze zijn elkaar hun leven lang trouw.’

‘En jij?’

‘Ik heb nog nooit geprobeerd om trouw te zijn, dus ik zou het niet weten.’

Ze stonden nog steeds tegen elkaar aan. Moest ze hem kussen? Daar had ze niet zoveel zin in. Ze wilde zijn lijf voelen. Kusjes waren voor kinderen en wat ze in haar onderbuik voelde, was geen kindergevoel. Gaf ze zelf wel om hem? Dat kon ze zich beter afvragen nadat ze seks hadden gehad. Ze stelde zich voor dat dat alles veranderde. Want als ze erbij stilstond had ze een hekel aan zijn kleine gewoonten, die op den duur het geheel van een mens uitmaken. Zijn uitsloverij voor zijn grappen, zijn luiheid als het ertoe deed. Hij kwam iedere dag te laat, zodat zij alleen moest openen, en ging vaak te vroeg weg, zodat zij moest afsluiten. Hij schonk geen koffie voor haar in als ze er niet om vroeg. Hij wist alles beter. Hij at niet als het etenstijd was, maar als het 's middags druk was, moest hij plots weg omdat hij honger had. En altijd de nar uithangen! Geen ernstig woord kwam er uit die mond, die ze niet wilde kussen. Als je de lol van seks wilde, moest je bereid zijn de ernst ervan onder ogen te zien. Nadat je het had gedaan, moest je beslissen hoe je tegenover elkaar stond. Daar was ernst voor nodig. Moest ze hem in zijn kruis pakken om hem wakker te schudden? 

‘Blijf je nog een half uur zo staan?’

‘Als het mag.’

‘Geef je nou om me of niet?’

‘Waar blijft die klant nou? Juist als je ze nodig hebt, blijven ze buiten staan leuteren.’

‘Rinkel, rinkel’, zei ze. 

Christophe schoof vlug van haar weg. 

‘Ah, toch een klant geloof ik?’

‘Lafbek’, zei ze. ‘En dat droogneuken is vanaf nu afgelopen. Ik weet best dat je een paar keer per dag naar de wc gaat om je af te trekken terwijl je aan mij denkt.’

‘Aan jou? Dat droom je zeker?’

‘Aan mijn volle borsten en mijn zachte billen. Ik weet wat jongens lekker vinden. Mijn kutje is de hele dag nat en zo nauw als dit.’ 

Ze stak haar pink op. Wie had gedacht dat ze zich nog eens te buiten ging aan vieze praat. Hij keek naar haar pink als een hond die een sappig bot in zijn bak vindt. Wat hij van haar vond, wist ze nog steeds niet, maar op haar lijf was hij gek.

‘Tjee.’

‘Als ik je betrap, zet ik je buiten. Je bent te laf voor het echte werk.’

‘Oh ja?’

Bang om haar zwanger te maken, dacht ze. Of bang om af te gaan. Een halfhard piemeltje, dat tussen haar heerlijke dijen verschrompelde van angst. Of bang om zich te binden. Aan haar? Dat had hij gedroomd. Alsof ze de rest van haar leven wilde vastzitten aan een vent aan wie ze zich de helft van de tijd ergerde en die haar niet eens hartstochtelijk liefhad. Want als hij dat wel deed, hield haar onderbroekje hem niet tegen. Hij zou schaamteloos zijn, maar dat kon niet anders, want lust liet zich niet temmen door fatsoen. Echte begeerte, echte liefde was je blootgeven. Je gedroeg je als wilden en dat was heerlijk. Je schoof het gordijn naar de buitenwereld dicht. Je deed wat in je opkwam. Niets anders dan dierlijk verlangen dreef je in je verkenning van het lichaam van de ander en als je ontwaakte was je omhuld door een gloed van liefde. 

Maar met Christophe? Ze dacht van niet. Hem stelde ze zich voor tussen haar benen, druk bezig haar te laten klaarkomen. Wat hij op dat moment voelde, liet haar koud. Wist hij wel dat meisjes ook konden klaarkomen? Alles dat verder ging dan haar likken, kreeg hij als een beloning voor goed werk. Een kleinigheidje met kerstmis voor een jaar trouw in de winkel staan. Het stelde niets voor, maar dankbaar dat ze waren.

Christophe was ineens ijverig. Hij deed de nieuwe sokken die de hele week in een doos op de grond stonden in de laden. Ze had hem bang gemaakt, want werken deed hij niet zomaar. Of geloofde hij haar dreigement? Ze kon ervoor zorgen dat hij werd buitengezet, want de winkel was van haar vader. Was hij moed aan het verzamelen om haar netjes te vragen of ze seks konden hebben? Of had ze de deur voor zijn neus dichtgegooid voor hij durfde te kloppen? Had ze haar eigen ruiten ingegooid? 

Ze keek toe terwijl hij aan het werk was. Ze las zijn bewegingen en uitdrukkingen als een open boek. Ze zag angst. Ze zag hem nadenken over hoe hij zich moest gedragen. Wat ze zag was de strijd tussen zijn lust naar haar lijf en zijn gehechtheid aan zijn baantje. Ze zag ook dat hij goed wist dat hij met zijn stekelige opmerkingen en geplaag deed alsof hij het roer in handen had, maar dat hij zou merken wie de baas was als zij een vinger oplichtte. Niet alleen door haar vader als stok achter de deur, maar gewoon, door het gewicht van haar persoonlijkheid. Zij maakte uit wat hij deed. Zij liet toe dat hij zich aan haar verlustigde. Als zij het niet wilde, gebeurde het niet, zelfs niet als hij zich opsloot in de wc. Eigenlijk was hij een lafaard. Weer iets waarom ze hem verafschuwde.

Charlaine liet hem nog even bibberen. Ze schonk een klant al haar flirterige vriendelijkheid. Ze deed alsof ze zich nog liever liet nemen door die oude vent dan door hem. Ze zag dat Christophe het zag en de boodschap heel goed begreep. Toen de klant weg was, deed ze heel koel. 

‘Als je klaar bent met die sokken kun je de boeken wel gaan bijwerken, Christophe. Het is rustig.’

Ze stuurde hem voor straf naar achteren. Ze hield hem in de gaten, maar zorgde ervoor dat hij haar niet zag. Ze ruimde de winkel een beetje op en keek intussen wat hij deed. Als een brave jongen werkte hij aan de boeken. Hij durfde niet niets eens naar de wc te gaan om zich tegoed te doen aan een fantasie met haar in de hoofdrol. Hij verroerde zich niet. 

Ze hielp een klant. Even later rinkelde de bel weer. Door de ruit zag ze dat Christophe opstond. Ze hielpen om de beurt. Ze tikte tegen de ruit en gebaarde hem daar te blijven. Zij was de baas en als zij de klant deed, dan deed ze dat. De klant treuzelde lekker lang. Dat brak de tijd. Toen de klant weg was, keek ze naar Christophe. Nog steeds over de boeken gebogen. Het was een rare straf, want hij deed het graag. Het was ook geen straf, maar ze wilde hem even niet in haar buurt. Even verlost van zijn geplaag, zodat ze kon nadenken wat ze met hem moest.

Charlaine was al negentien. Er waren meisje van haar leeftijd die verloofd waren. Of ze aan seks deden, wist ze niet. Daar praatte je niet over. Iedereen had ooit bij nonnen op school gezeten en die leerden je dat wel af. Niet het neuken, want als je geen non werd, wist je dat dat er vroeger of later van moest komen: zelfs nonnen wisten dat. Maar zelfs als je het als je huwelijksplicht elke dag deed, praatte je er niet over. De nonnen konden de pot op, vond ze. Moest je je mond houden als een jongen tegen je op reed als een hond? Als hij je aflikte met zijn ogen en je hem hoorde hijgen en kreunen als hij zich afrukte op de wc? Ze moest het wel over seks hebben als ze wilde dat Christophe zich koest hield.

Ze ging naar het kantoortje, pakte een stoel en verschoof die tot ze achter hem zat. Of hij boos of bang was wist ze niet, maar hij keek niet op. Nou kon zij eens een keer haar gang gaan, als ze dat wilde. Wat was hij lelijk van achteren. Die gebogen rug en dat zwarte haar in zijn nek. Naast hem was zij een prinses. Dat vond hij vast ook. Misschien dat hij daarom meteen inbond toen ze het hem moeilijk maakte. Ze was al die tijd te meegaand geweest. Ze had over zich laten lopen. Christophe had het heft in handen, terwijl het mes in feite van haar was. Ze had het uit zijn handen getrokken en dat werd tijd. Het was haar bevrijdingsdag en ze had niet eens geweld hoeven gebruiken. Ze vroeg zich af wat ze met hem moest. Hem onder de duim houden om te beginnen. En ze wilde weleens een piemel zien. Een harde. Maar verder? Ze wilde best een leuke jongen om mee te zoenen, maar hem niet. Hij mocht tegen haar aanstaan, maar voortaan deed zij dat ook als zij er zin in had. Als hij naar de wc ging, zou ze midden in het gedoe de deur openrukken. Dat zou hem leren. God, ze zou hem aftrekken als ze het niet afstotelijk vond. Dat vernederde hem zo dat ze hem voorgoed in haar greep had. Seks was een machtspel. Degene die niet klaarkwam terwijl de andere het wel deed, heerste. Of je moest van elkaar houden. Dan gunde je het elkaar en stelde je de ander teleur als je zelf niet klaarkwam. 

Charlaine zat te fantaseren en Christophe werkte maar door. Hij kon braaf zijn als hij wilde.

‘Christophe. Geef je nou om me of niet?’ 

Hij bewoog zich niet. Ze wachtte rustig af en vroeg het nog een keer.

Uit: Naderhand