Dani

Een paar van die oude Griekse filosofen, die om god mag weten welke reden nog steeds worden aangehaald, beweren dat je pas gelukkig kunt zijn als je je het gedoe waar het leven je in heeft gesleurd tot de wortel hebt doordacht. De conclusie die je dan trekt, is dat het allemaal niets voorstelt, en dan kun je ervan loskomen en gaan voor de lol en daardoor opstijgen naar het nirvana, om het zo maar te zeggen. Ze zeggen dus eigenlijk dat wij ongecompliceerde mensen, die zomaar wat doen en daar nauwelijks bij stilstaan, zoals we in de talloze beschrijvingen in het voorgaande hebben gezien, niet gelukkig kunnen zijn. 

Nu klopt dat voor het gros van onze protagonisten, want echt gelukkig werd Rebecca niet na haar scheiding van Bram, omdat ze toen een eikel van een minder kaliber, maar niettemin een eikel tegen het lijf liep. Bram werd dikker, ging minder bewegen en meer drinken en geen jonge meid keek meer naar hem om. Saar is een goed voorbeeld van iemand die zomaar iets doet, er beslist en opzettelijk niet over nadenkt en er inderdaad niet gelukkig van wordt. Wel wordt ze vaak bevredigd, maar hoe lang duurt dat kunstmatige geluksgevoel? Over seks hoor je die Griekse kerels trouwens niet vaak en dat komt vast omdat ze het vluchtige karakter ervan goed in de gaten hadden. Dat krijg je als je nadenkt na de daad en als je jezelf het object van je belangstelling maakt, wat een voorwaarde tot inzicht is, waarvan Saar alleen aan de laatste voldeed, hoewel haar belangstelling voor wat dan ook gering was, inclusief zichzelf.

Uitzonderingen zijn er altijd, zeker als je de hele wereldbevolking van acht miljard mensen erbij betrekt. De wet van Murphy, die trouwens echt heeft bestaan en een rare vent was die zich uit naam van de wetenschap op de voorkant van een trein liet vastbinden, zegt dat alles dat kan gebeuren ook zal gebeuren. De zogenaamde wet wordt door de omvang van de wereldbevolking compleet overbodig, want door het loutere aantal is echt alles mogelijk, zelf geluk voor de ongecompliceerde. Alles is trouwens al van oudsher mogelijk door de pen van de schrijver, en daarvoor hoeven we alleen maar te verwijzen naar klassieke geschriften als de Ilias, de Torah, de Koran of de Bijbel. Wat je in taal kunt vatten, kun je beschrijven en wat je kunt beschrijven kun je je voorstellen en als je je het kunt voorstellen, kun je je voorstellen dat het mogelijk is. Zo zit het in elkaar en daardoor kunnen wij een portret maken van Dani, die net zo eenvoudig was al wij allen, maar toch gelukkig, in tegenstelling tot de meesten van ons. Het verhaal van Dani is een mooie afsluiting van ons boek, waardoor het in een klap van een tragedie een komedie wordt: de goede afloop is veiliggesteld.

Dani verwachtte haar eerste kind. Dat op zich al maakte haar al gelukkig en dat lag vast aan die merkwaardige hormonen die een bewoonde baarmoeder aanmaakt. Maar wat ook bijdroeg aan haar hemelse gesteldheid was haar vriend Amir, die in tegenstelling tot Bram niets voelde voor rennen of voor vreemde meiden die niet Dani waren. Hij was niet overspelig, geen eikel, geen sportminnaar, geen egoïst of narcist en geen lafaard die op het beslissende moment bij zijn doorgaans verwaarloosde schoonmoeder ging uithuilen. Hij was een gewone jongen die als een hand in een handschoen van de juiste maat bij zijn geliefde Dani paste. 

Toen zijn geliefde nog onzwanger en fit was, werkten ze beiden vier dagen in de week, zodat ze vanaf vrijdag een lange weekends hadden, die ze besteedden aan uitstapjes naar leuke steden, waar ze zowel cultuur als trivialiteiten opsnoven, of dat ze doorbrachten met vrienden - ze hadden vrienden - of met familie, want beide hadden liefhebbende, warme families. Ze verdienden goed: Amir als scheikundeleraar aan een middelbare school, Dani als officemanager bij een groot reisbureau, wat inhield dat ze was wat vroeger de chef van het kantoor was. In de moderne tijd kan een jonge vrouw die functie vervullen, want je hoefde niet langer een kalende man die stinkt naar sigaren te zijn om in een werkomgeving gezag uit te oefenen. Dani ging over het wel en wee van de zeventig werknemers en het wee van de handvol directieleden, die haar vanwege haar opvallende competentie behoorlijk wat bevoegdheden toeschoven. Kortom, ook in haar werkomgeving was Dani gelukkig, want vanwege haar immer opgewekte persoonlijkheid en niet geringe intelligentie vielen de lasten van haar taak haar licht. 

Amir deed op school wat hij moest doen, was dus niet overijverig, want wie heeft weleens gehoord van beloning naar verdienste in het onderwijs, en Dani zorgde ervoor dat hij niet vergat dat dat daar niet bestond, zodat zijn lange weekenden vrij bleven van nakijkwerk of voorbereidingen van lessen. Hij lag goed bij de leerlingen, vooral bij de oudere meisjes, voor wie hij de knappe leraar was voor wie ze zich niet geneerden als hij ontspannen en gelijkwaardig met hen omging. Misschien overbodig om te vermelden, maar hij maakte er geen misbruik van, hoewel de meiden bereid waren hem volop gelegenheid te geven. Een aardige vent, vond iedereen, en Dani vond daar nog van alles bij, want ze was dol op hem en hij op haar. A match made in heaven, zoals de bard schreef. 

Maar natuurlijk waren er hobbels op de weg geweest, zoals toen ze pas verkering hadden en Amir zijn vrienden de aandacht bleef schenken die ze verwachtten of toen Dani een te dure kinderwagen bestelde en niet afwachtte tot ze het samen eens waren over een model dat wat vriendelijker was geprijsd. Hun vrienden noemden hen DNA (Dani en Amir) en de bijnaam verwees naar het molecuul dat alle mogelijke variaties in zich heeft, maar toch een eenheid is. DNA stonden model voor een modelrelatie, waar alleen de zurige types commentaar op waagden te hebben, zoals dat de roze wolk nog niet opgetrokken was en dat het dan makkelijk praten was, maar dat dat zou gebeuren zodra de baby er was en de gebroken nachten aanbraken. Of dat Amir ideaal leek omdat hij stiekem was of dat Dani thuis net zo bazig was als op kantoor en elke splinter onvrede vakkundig onderdrukte. Dat was allemaal niet waar en eerder kinnesinne dan feit.

Waarom is het geluk weggelegd voor de een en niet voor de ander? Denk aan Saar of Rebecca. Dani was niet meer geneigd tot zelfreflectie dan die jonge vrouwen, dus de Griekse uitleg sneed geen hout, en geen van de drie was te dik of op een andere manier onappetijtelijk. Dani was in feite een exemplaar van de meest verleidelijke schoonheid, namelijk de alledaagse. Ze had de juiste lengte, de juiste omgang van billen en borsten, een smetteloze huid en een jong en vriendelijk gezicht met mooie, blauwe ogen. Herinneren we ons Juna nog? Dani had haar nog aantrekkelijkere zus kunnen zijn en ze was prachtig zwanger. Er is geen schonere schoonheid dan alledaagse schoonheid, die de vrouw toont zoals God haar geschapen heeft en niet gevormd naar de voorkeuren van de tijd of misvormt door slechte smaak. Saar en Rebecca zagen er ook niet verkeerd uit, vooral Saar niet als je voorkeur eerder naar pezig dan naar vol neigde. 

Dat deze vrouwen er smakelijk uitzagen, is natuurlijk geen toeval, want waarom zouden we een onaantrekkelijk protagonist bedenken als aantrekkelijk ook werkt, behalve als je onaantrekkelijkheid nodig hebt voor de verloop van het verhaal. Dani was dus een knap schatje en Amir een tevreden vent die zich gelukkig mocht prijzen met een mooie vriendin, want aan trouwen waren ze nog niet toegekomen, die in alle omstandigheden bewonderenswaardig bleef. Dani was in stressvolle situatie’s op het werk niet van haar stuk te brengen, ging in de familie door voor evenwichtig en niet van haar stuk te brengen, en was altijd en overal steeds aantrekkelijk, zoals ’s morgenvroeg als ze uit bed kwam, midden in de nacht met slaapoogjes, met haar opgezwollen buik, in bikini, in slonzige werkkleding toen ze hun huis opknapten en natuurlijk ook doorgaans, want ze kleedde zich smaakvol en elegant en ze had liever zonnebrand dan tatoeages. Die kwamen het huis niet in.

Het is zo gemakkelijk om gelukkig te zijn. Ben jong, geef om elkaar, doe geen domme dingen, heb een warme familie, loop geen enge ziektes op, waardeer wat je hebt en negeer wat een ander heeft en het geluk ligt op straat en daar ligt het voor het grijpen, als het ware. Wat is dan het verschil tussen Dani en Rebecca en Saar? Waarom raapte Dani het begeerde goedje van straat en die andere vrouwen niet? Laten we het houden op het nest. Rebecca’s moeder deugde niet, zoals we hebben gezien, en haar vader was een sukkel die zijn dochter en zijn vrouw in de steek liet. Van Saars ouders weten we niets, maar gezien haar sport- en seksverslaving zal van dat gezin weinig hebben gedeugd. Zowel Amir als Dani hadden fijne ouders, die niet uit elkaar waren gegaan toen het hoogwater was, die van hun kinderen bleven houden ondanks de puberteit en die de partnerkeuze van hun kinderen respecteerden, hoewel dat door de schattigheid van Dani en Amir niet lastig was.

Daar heb je de formule voor een gelukkig leven van je nazaten. De verantwoordelijkheid van ouders is nog schrikwekkender dan we al dachten, want hun houding en gedrag bepalen de mate van geluk voor de rest van het leven van hun kinderen, en vervolgens weer van hun kleinkinderen tot in de tiende generatie, om het maar eens Bijbels te zeggen. Als je vroomheid en daardoor de gunst van God inwisselt voor van staat rapen van levensgeluk heeft de Thora een punt.

Na deze aangename kennismaking met het gelukkige paar zou er bij mindere schrijvers een omkering in de stemming volgen: een metanoia, om Bijbels te blijven. Er komt een ernstige ziekte om de hoek kijken, Dani’s ambitie verwoest haar relatie, een schoolmeisje verleidt Amir, en het gaat dan niet om het voor-de-hand-liggende, seksueel uitdagend, libertijns en ongeremde meisje dat voor alles in is, zoals seks met haar leraar en op een gegeven moment met een vriendinnetje erbij, maar om een muurbloempje, dat niets anders dan een intellectuele klik had met Amir. De ouders van Dani gaan scheiden en er komen geheimen boven tafel die haar wereldbeeld omver gooit, de ouders van Amir gaan emigreren en hij moet een keuze voor hen of haar maken, want Dani wilt niet mee naar dat duistere land waar ze gesluierd de straat op moet, hoewel dit laatste scenario wel erg ver gezocht is, maar je bent niet voor niets een mindere schrijver. Het meest afzichtelijk zou een medisch probleem met de foetus zijn. Wie dat schrijft of leest, deugt niet, want er zijn gewoon delen van de werkelijkheid die zich prima redden zonder dat jij als geprivilegieerde westerling je er een voorstelling van maakt, zoals mishandelende kinderen in Bangladesh of de ellende van de foetusdood.

Niets van dit alles bij de betere schrijver. Die staat met zijn beide voeten stevig op de grond van de werkelijkheid en heeft uitstapjes naar de mediarealiteit, die feitelijk een parallelle wereld is die niet bestaat en die ondanks dat het hoofdmenu vormt van de televisie- en telefoonverslaafde medemens, ook helaas in zijn eigen familie (zelfs zijn eigen vrouw), die niet in de gaten heeft dat ze hopeloos gevangen zitten in de wet van Murhpy. Alles, maar dan ook alles wat de media verzinnen, kan. Zoals eerder uitgelegd zorgen daar de acht miljard medemensen voor. Besef eens hoeveel dat er zijn! Bedenk dat op elke moment van de dag tweederde deel ervan wakker is en gelegenheid heeft om allerlei dingen uit te halen. Zijn het allemaal engeltjes? Dat geloof je toch niet, dus als je op je telefoon leest dat een engerd in Oosterijk drie meisje vijf jaar lang in een kelder heeft opgesloten om ze seksueel te misbruiken, is dat niet iets waar je van opkijkt. Wat opmerkelijk zou zijn is als het niet gebeurde, want afgezien van je familie en kennissen, heb je geen benul wat de rest van die acht miljard uitvoert. Blijkt het een verhaal te zijn dat een klunzige journalist heeft verzonnen omdat hij aandacht en een betere baan wilde? Dat verandert er geen spat aan, want echt of niet, het blijft een beschrijving uit die parallel wereld, die voor jou in feite net zo min bestaat als de hemel, behalve als je in erin gelooft.

Maar genoeg levenslessen. De betere schrijver neemt genoegen met de echte werkelijkheid en die nodigt ons uit om een kijkje te nemen in het knusse huis van DNA, waar Dani op haar vrije vrijdag ’s morgens misselijk op de bank zit en Amir aan komt lopen met thee en een beschuit in de hoop dat het wat beter gaat met zijn liefje en ze de beschuit wegwerkt, want ze moet toch iets eten.

‘Oh nee!’

‘Wat is er, schat?’

‘Asjeblieft geen beschuit, liefje. Al die kruimeltjes in mijn mond.’

Wat wil je dan? Toch wel thee?’

Amir was nog niet gewend aan de ochtenmisselijkheid van zijn vriendin zodat zijn aanbod aan vriendelijkheden nog niet feilloos op haar voorkeur paste. Ze bleek yoghurt te willen.

‘Met cruesli.’

‘Kruimelt dat dan niet?’

‘Dat is een ander soort kruimel.’

‘Hebben we dat?’

Ze hadden nooit cruesli, want die enkele keer dat Dani yoghurt at, deed ze er fruit in.

‘Dat heb ik laatst meegenomen bij de boodschappen, want ik had er zin in.’

‘Ik wist zelfs niet dat we yoghurt hadden.’

Een wrang glimlachje van Dani omdat haar liefde voor haar argeloze vriend even door haar misselijkheid drong.

‘Wat moet er van jou terechtkomen als ik niet voor je zorg.’

‘Nu is het mijn beurt om voor jou te zorgen, liefje. De yoghurt komt eraan. Een vol bakje of een half om te beginnen?’

Dat was typisch voor Amir. Dani had een volle bak genomen en dan hooguit de helft opgegeten en de rest laten staan, zodat Amir het moest weggooien. Het leek wel alsof ze niet om de kosten van de boodschappen gaf. In de supermarkt nam ze uit het rek waar ze haar zinnen op had gezet zonder even te kijken of hetzelfde te krijgen was voor minder geld, want zeg nu zelf: wij zijn collectief en met beide voeten in de mythe van de A-merken getrapt. Alsof duurder beter is als het exact hetzelfde is! Het lijkt wel alsof we Allahs toorn over ons afroepen als we niet offeren met A-merken. En dan tegelijk klagen dat de boodschappen zo duur zijn geworden. Amir deed daar niet aan mee, want hij winkelde rationeel. Hij was bereid om te bukken, want de goedkope merken staan onderin.

De beschuit met jam at hij zelf op, want voor zichzelf had hij nog niets gepakt, want hij vermoedde iets. Voor de gezelligheid ging hij bij Dani in de woonkamer zitten, hoewel ze gewoonlijk in de keuken ontbeten. Daar hadden ze een hoge plank aan de muur, waar ze als ze ontbeten op een soort barkrukken knus naast elkaar zaten. Als ze alleen lunchten, wat niet vaak voor kwam, zat hij of zij daar ook. Anders lunchten ze aan de eettafel in de woonkamer, waar ze vanzelfsprekend ook ’s avonds aten.

Ze hadden met financiële hulp van de beide ouderparen een behoorlijk huis gekocht, waarvan ze met hun salarissen de hypotheek konden betalen, maar niet de overdrachtskosten, de inrichting en alles wat er nog bij kwam kijken. Vandaar de ouders, die de lening inmiddels hadden omgezet in een schenking. Beide ouderparen waren blij dat ze dat voor hun kinderen konden doen. We hoeven geen medelijden met wie dan ook te hebben, want in hun kringen, en dan bedoelen we de hogere middenklasse, bulkt het van het geld. Kijk maar eens naar hun auto’s, waar ze zonder een kreun te geven een halve ton of meer voor wegtellen. Amir was in beide families degene met het meest bescheiden salaris, terwijl een buschauffeur of een kapster er een moord voor zou doen. Maar DNA besteedden hun aandeel in de maatschappelijk overvloed goed. Hun huis was voorbeeldig ingericht en de keuken had alle voorzieningen die je ooit nodig hebt, inclusief een elektrische flessenwarmer met ingebouwde thermostaat, hoewel Dani zo lang mogelijk borstvoeding wilde geven, maar je wist maar nooit. In de ruime hal stonden de naar Amirs smaak te dure kinderwagen en de te dure wandelwagen van hetzelfde merk, waar hij na een proefritje door het huis enthousiast over was geworden, want de kinderwagens reden soepeler dan Dani’s Tesla en dat zei wat.

‘Alleen de motor ontbreekt waardoor je niet meer hoeft te duwen.’

‘Die zijn er ook, maar belachelijk duur.’

‘Is deze dat dan niet?’

‘Voor ons babytje alleen het beste, schat.’

Amir wilde een grapje maken over een baby die geen prijskaartjes kan lezen, dus geen benul heeft wat het beste was, maar liet het maar, omdat Dani door haar ochtendmisselijkheid wat prikkelbaarder was dan gewoonlijk. Ouders veranderen door de toevoeging van kinderen aan hun huishouden, en voor de scherpe beschouwer was te merken dat Dani nog een tikje baziger was geworden sinds haar menstruatie was uitgebleven. Amir merkte dat natuurlijk ook, maar hij gunde het haar. Wat gunde hij zijn liefje eigenlijk niet, zeker nu ze de drager van zijn nageslacht was. Want terwijl Dani een mollig babytje in haar armen en nibbelend aan haar borst zag, zag Amir iets meer, namelijk een volwassen kerel die zijn zoon was en die even respectvol en liefderijk was voor hen als hij voor zijn eigen ouders. Het zal wel iets met zijn exotisch afkomst te maken hebben, want mensen uit exotisch landen staan iets dichter bij de voorouderverering dan Europeanen die dat door tweeduizend jaar christendom hebben afgeleerd. Alle verering ging naar Jezus, die geen kinderen had, dus niemands voorouder is, dus niemand voortrekt. Tweeduizend jaar is trouwens behoorlijk overdreven, want de eerste honderden jaren stelde het christendom niets voor. En in die beruchte middeleeuwen werden weliswaar de grote kerken gebouwd en was de bovenlaag van de maatschappij doortrokken met katholicisme, maar was dat hele geloof voor gewone mensen nauwelijks van betekenis. Dat had je zelf inderdaad niet kunnen bedenken, maar het blijkt uit degelijk historisch onderzoek dat afstand neemt van de doorwrochte vooroordelen over het verleden. Pas in de Renaissance sijpelde de geloofspraktijk van de bovenlagen omlaag, terwijl het door de Reformatie een ziekte werd, denk aan al die godsdienstoorlogen, die pas door de secularisatie in de twintigste eeuw effectief werd bestreden. Inderdaad, we weten waar we het over hebben: vandaar de moeilijke woorden.

De voorouders van Amir dragen dus een veel intensere en langere geloofsgeschiedenis met zich mee dan we doorgaans veronderstellen, hoewel die Islam bij Amirs generatie aan het afkalven was. Wat overblijft is respect voor de ouders, maar aan geloof doen de degelijk verwesterde Islamieten niet meer, precies zoals christenen een paar generaties eerder.

Dani’s misselijkheid trok weg en ze maakten plannen voor de rest van de dag. Dani deed al voorzichtig, hoewel dat volgens de verloskundige nergens voor nodig was. Ze wilden een kijkje gaan nemen in Haarlem, deze keer was het deze mooie stad, maar Dani kondigde aan dat ze niet zo lang zou wandelen als gewoonlijk en dat ze vaker een cafeetje zouden bezoeken om iets te drinken en te plassen. Dat laatste was een prachtig staaltje van Dani’s vermogen om vooruit te zien, waardoor ze op haar werk zo succesvol was, want ze plaste inderdaad vaker dan gebruikelijk en dat had Amir ook al gemerkt.

‘We hoeven niet perse naar Haarlem te gaan, schat. We kunnen ook iets anders doen.’

Hier stuitten we op iets waar Dani in feite een hekel aan had, maar wat ze altijd bedekte met de mantel der liefde. Besluiteloosheid. Amir leed er soms aan. Je neemt je iets voor, maar voordat je het doet, heb je talloze alternatieven bedacht, zodat je niet weet waar je aan toe bent en de ander ook niet. Ze had er een hekel aan en deed het nooit, en dat was ook weer zo’n nuttige eigenaardigheid, die haar werksucces verklaarde. Ze maakte er een grapje van.

‘In Alkmaar of Zutphen moet ik even vaak plassen, hoor liefje.’

‘Dat bedoel ik niet. Ik bedoel als je -‘

‘Ik weet wat je bedoelt. We wilden naar Haarlem en dat doen we dan ook. Denk je dat ik over een paar maanden met een dikke buik nog achter het stuur pas?’

Ze begon gewoon over iets anders. Even later reden ze naar Haarlem. Ook nu hield Dani de gelijkwaardigheid tussen zichzelf en haar vriend goed in de gaten, zodat ze ieder precies de helft van de rit achter het stuur van haar Tesla zaten. Vanwege de vermoeidheid van het rijden, reed niet de een heen en de ander terug, maar reed Dani de eerste helft van de heenrit, Amir de tweede, Dani de eerste van de terugrit en Amir de rest. Ze had erover nagedacht, zoals ze nadacht over alles wat praktisch was, en ze legde het omstandig uit. De helft van de rit was niet de helft in kilometers, iets wat iedereen als de helft zou aanduiden, maar de helft in rijtijd. Ze keek bij het vertrek naar de rijtijd die de navigator aangaf, deelde die door twee en als het moment was gekomen, zocht ze zo snel mogelijk een tankstation om van plaats te verwisselen. Als dat dan nog vijf minuten duurde, werd dat bij de terugrit gecompenseerd. Het was nieuw, want voorheen hadden ze net als iedereen naar de helft van de afgelegde afstand gekeken.

‘De kilometers verdelen is niet eerlijk, want het gaat om de inspanning van het rijden en die is in de stad of in files meer dan als je ongehinderd op de snelweg kunt doorzoeven, terwijl je dan veel minder kilometers aflegt. Dus als je de last van het rijden, van het chaufferen kan ik beter zeggen, eerlijk wilt verdelen, moet je naar de belasting voor de chauffeur kijken en die is afhankelijk van de tijd dat je achter het stuur zit, ervan uitgaande dat op elke helft van de route de verhouding van snelweg en geen snelweg ongeveer gelijk is. Helemaal eerlijk is het nooit, omdat je dan met sensors je geestelijke en lichamelijke inspanning moet meten en de achterbank vol staat met medische apparatuur. Ook de hoeveelheid stress die verkeerssituaties oproepen zou je er bij moeten rekenen en dan moet je ook rekening moeten houden met de stressverwerkingscapaciteit van iedere persoon, want nou ik zwanger ben, ben ik wel wat gevoeliger voor drukte en de verkeerschaos in een vreemde stad dan jjj.’

Zoals we zien was Dani in de auto een gezellig kwebbel en Amir vond het heerlijk.  Hij vond het niet eens erg als ze alles drie keer zei en maar doorzeurde, want dat deed ze soms. Hij vroeg wat de helft van de tijd was en zei dat hij het ook in de gaten zou houden, want dan konden ze op tijd uitkijken naar een tankstation. Dat viel niet helemaal goed.

‘Waarom let jij er ook op? Denk je dat ik niet tegelijk op het verkeer kan letten en op de navigator? Als dat zo is, hoe moeten we dan in Haarlem komen? Ga jij de route bijhouden op een kaart en geef je aanwijzingen, omdat ik ineens niet meer tegelijk kan rijden en met de navigator de weg kan vinden? Wat bedoel je daarmee, Amir?’

‘Niets, schatje, ik dacht dat ik kon helpen.’

‘Dat kun je door me niet te storen als ik rijdt, want die opmerkingen van jou voegen alleen maar meer stress toe aan de verkeersstress.’

Vreemd genoeg was de snelweg zo goed als leeg, maar er werd drie kilometer lang, twee minuten, liever gezegd, want Dani ging niet aan het uiterste punt van de snelheidslimiet hangen, wat de wagens om haar heen ook deden, niets gezegd in de Tesla en Amir voelde zich rot, tot Dani ineens heel opgewekt over iets heel anders begon, namelijk het verjaardagsetentje voor haar vader op zondag. Ze had een nieuw jurkje gekocht en keek er naar uit om het te dragen, want het was de eerste en misschien voorlopig de laatste keer dat ze erin paste en ze hoopte toch na een maand of drie na de bevalling haar oude figuur terug te hebben, wat zeker ging lukken, want er was alleen zelfdiscipline voor nodig en dat had ze volop.

‘Behalve mijn borsten, want het is onvermijdelijk dat die groter zijn als ik borstvoeding geef. Maar ik ga er wel alles aan doen om te voorkomen dat ik van die hangtieten krijg, want dat kan ik jou niet aandoen, schat. Denk je dat je me nog aantrekkelijk vindt als ik een moeder ben? Mijn lichaam gaat vast wel een beetje veranderen, want aan die borsten valt weinig te sleutelen. En als er zo’n kindje uit me komt, wordt de boel daar beneden behoorlijk uitgerekt. Misschien scheur ik wel in. Ze zeggen dat je dat tijdens het bevallen haast niet voelt, maar ik moet het me niet voorstellen. Weet je wat dat is? Inscheuren bij vrouwen?’

Ondanks dat Amir zijn Islamitische afkomst met wereldwijsheid had uitgewist, ging Dani er nog steeds vanuit dat kennis over de vrouwelijke eigenaardigheden voor hem geheim was gebleven. Maar Amir knikte. Dani keek even opzij om zijn knikje op te vangen. Ze ging vrolijk verder over seks na de bevalling en Amir kreeg er zin in. In seks, voor de duidelijkheid, en niet zozeer in de bevalling, hoewel hij heel graag een kindje wilde, maar er eerlijk gezegd iets minder mee bezig was dan zijn lieflijke vriendin. Op het juiste tijdstip reed Dani een parkeerplaats bij een benzinestation op en ze stapten uit. Ze hoefden niet te tanken, want de auto was elektrisch, maar ze puften even uit naast de wagen. De duur van de rit deed er niet meer toe omdat ze op de helft waren en wanneer ze ook instapten en verder reden, ze zouden er precies de andere helft van de tijd over doen, legde Dani uit. Rusttijd telde niet mee als het precies tussen de rijperiodes viel. 

Dani was erg trots op haar ingeving om de tijd en niet de afstand door twee te delen en dit soort praktische intelligentie verklaarde haar prominente plaats op haar werk, die best verbazend was voor een vrouw van haar leeftijd. Amir was trots op zijn Dani en Dani vond het op haar beurt aardig dat groepen pubers de moeite namen om naar de uitleg van haar vriend te luisteren als die het had over onontwarbare scheikundige dingen, terwijl hij, moest ze eerlijk zeggen, niet echt de geweldigste uitlegger was. Hij begon namelijk vaak in het midden van het verhaal en daar wees ze hem dan op.

‘De leerlingen weten die dingen al.’

‘Dat kan wel zijn, maar op jouw manier is je uitleg niet te volgen. Doe maar alsof ze van niets weten.’

‘Het is het eind-examenjaar.’

‘Er zijn er wellicht een paar bij die van niets weten en als ze naar jou luisteren, leren ze niets omdat je niet aansluit bij wat ze al wel weten.’

‘Als dat helemaal niets is, horen ze niet thuis in het eindexamenjaar.’

‘Dan had je het ze eerder moeten leren. Domme leerlingen zijn het resultaat van leraren die niet te volgen zijn.’

Omdat Dani niets van scheikunde begreep, ging ze er vanuit dat Amir niets wist van het organiseren van een kantoor, en daarom was haar uitleg over wat ze deed, waarom ze dat zo deed en wat ze ermee bereikte steeds heel elementair. Amir luisterde beleefd toe en was blij als ze tijdens het afruimen van de tafel ergens anders over begon. Dat was ook het geval toen ze uit de auto stapte om  even uit te puffen en van plaats te wisselen en haar verhaal over het kopieerbeleid abrupt werd onderbroken. Ze begon over kinderstoeltjes voor in de auto en de wettelijk regels, wat ze natuurlijk had uitgezocht. Het verbaasde hem niet dat er voor een Tesla erg dure exemplaren beschikbaar waren, maar het stelde hem gerust dat ze het ding bovenaan de cadeaulijst voor de familie had gezet, met de hint aan haar ouders dat ze dat stoeltje maar moesten geven. De Tesla was tenslotte ook een idee van haar vader geweest.

Na de andere helft van de rit, die Amir dromerig doorbracht, want hij moest op het verkeer letten en daardoor vond Dani het vergeeflijk dat hij niet steeds adequaat reageerde op haar doorgaans retorische vragen, parkeerden ze in een parkeergarage in het centrum van Haarlem en wandelden ze de stad in. Het viel Amir op dat Dani met een enigszins holle rug en met haar handen op haar buik liep, maar dat kon het gevolg van het rugzakje zijn. Al vlug moest ze plassen. Ze gingen een café in en Amir bestelde iets te drinken, want Dani vond het ongepast om zomaar te plassen en dan weg te gaan. Toen ze terug was en aan haar jus d’orange nipte, merkte Amir op dat het best ironisch was om in hetzelfde etablissement vocht te doneren en bij te vullen, zeker omdat beide geel waren, maar in haar toestand was ironie aan Dani niet besteed, zoals hij al eerder had gemerkt en waarmee hij rekening had moeten houden. Ze keek hem geërgerd aan en begon over de mate van netheid van openbare toiletten, omdat degene die ze zojuist had bezocht een erg goede indruk op haar had gemaakt.

‘Misschien moet ik er een opmerking over maken tegen het meisje achter de bar.’

‘Ik denk niet dat ze verantwoordelijk is voor het schoonmaken van de toiletten of dat ze blij wordt als je erover begint. Het is nog vroeg, dus de vraag is hoe ze er vanavond uitzien.’

‘Dat is nou een beeld dat ik echt niet heel de dag met mee mee hoef te dragen, zeker niet in mijn toestand. Dank je, Amir.’

Maar na een paar tellen gezwijg, begon ze gelukkig ergens anders over, namelijk de smaak van de jus d’orange, die kon tegenvallen als de sinaasappels te zuur waren of als het niet vers geperst was. Haar glaasje doorstond alle criteria, en ze vroeg hoe zijn thee was.

‘Zoals thee hoort te zijn?’

‘Maar welke smaak heb je genomen?’

‘Weet ik niet meer, maar het zakje was paarsachtig.’

‘Dus je hebt zomaar iets genomen, zonder te kijken wat er nog meer was en zonder een weloverwogen keuze te maken. Amir toch. Als ik dat op mijn werk zou doen, zou ik binnen een week worden gedemoteerd naar de boekhouding.’

‘Het gaat over een kopje thee en dat is geen zwaarwegende beslissing waard.’

Zo ging het wel vaker bij DNA. Zij had een neiging tot ernst en overdrijving, hij tot luchtigheid en ironie, en er waren momenten, zoals tijdens de maanden van Dani’s toestand, dat dat niet op elkaar paste. Maar we hebben er alle vertrouwen in dat het na de geboorte goedkomt, want voor de conceptie was dat ook het geval. Daarbij gaan we er vanuit dat anders dan Dani veronderstelt vrouwen na een bevalling niet wezenlijk veranderen en dat hun luchtigheid en gevoel voor humor, die door zwangerschapshormonen onderdrukt worden, in de oude staat hersteld worden. Anders zag het er niet goed uit voor Amir, want verwekkers veranderen natuurlijk niet na de verwekking. Hij bleef de luchtige, aardige, ongecompliceerde kerel die hij vanaf zijn puberteit was geweest en op wie Dani verliefd was geworden en eerlijk gezegd nog steeds verliefd was. Met haar toch wel een beetje moeilijke karakter, al zag ze dat zelf helemaal niet zo, mocht ze blij zijn met een man als Amir, die in feite de klassieke man voor alle seizoenen was en daarmee bedoelen we dat hij met iedereen op kon schieten en bij iedereen goed lag. Het zou hem geen moeite kosten om als hij om een of andere dieptrieste reden zijn Dani zou verliezen, een andere aantrekkelijke en lieve vrouw te vinden. 

Nou we het er toch over hebben, hoewel het geen betrekking heeft op ons door en door gelukkige koppel: het is opmerkelijk dat ouders met erg jonge kinderen toch gaan scheiden. Misschien heeft dat te maken met de veranderingen die bevallen bij vrouwen en verzorgen bij mannen veroorzaakt, realiseren we ons ineens. Na het verschijnen van kinderen worden de ouders andere mensen en dan is het maar de vraag of die nieuwe combinatie van voormalige geliefden vruchtbaar is. Vaak niet, kunnen we vaststellen als we rondkijken in onze eigen omgeving. 

Even later liepen DNA verder door de prachtige stad en Amir merkte op dat een stad als Haarlem vooral mooi is door de bomen en plantsoenen, dus dat een stad mooi wordt door de natuur en dat alles wat typisch is aan een stad, namelijk wegen, huizen, verkeersborden, reclameborden en monumentale gebouwen het stadslandschap vaak ontsiert.

‘Ironisch dat we in een stad de natuur bewonderen en dan aannemen dat het juist de stad is die mooi is.’

‘Het lijkt wel of je vandaag alles ironisch vindt. Dat deed je ook al met plassen en met jus d’orange, en ik ben het niet met je eens. Ook als er geen boom is te bekennen, is Haarlem een mooie stad en ik kan het bewijzen. Wil jij dus beweren dat deze stad in de winter ineens lelijk wordt, want dat zijn de bomen kaal en niet om aan te zien en de plantsoenen zijn dan verdord.’

‘Dan zullen we in de winter moeten terugkomen om te kijken of je gelijk hebt.’

‘Amir, wat denk je wel! In de winter heb ik een buik als een bierton en daarna hebben we een babytje en denk je echt dat we dan uitstapjes kunnen maken? Ik dacht het niet. Ik vraag me af wat jij je voorstelt van het zorgen voor een baby. Denk je echt dat je je vrijgevochten leventje gewoon kunt voortzetten? Ik dacht het niet. Als je dat denkt, heb je een heel onnozel kijk op je verantwoordelijkheid als jonge ouder.’

‘Ik denk helemaal niets.’

Dani ging nog even door met verwijten en Amir lette op hoe hij reageerde, want als ze in ruziestemming was, kon een goedbedoeld gebaar te boel ontsteken, maar gelukkig liepen ze langs een winkel vol babyspullen en begon ze daar over. Ze wilde naar binnen gaan om de cadeaulijst aan te vullen met ideeën die ze daar op zou doen, maar Amir wees zijn lieve vriendin op de afspraak die op hun uitstapje naar steden gold, en dat hield in dat er niet werd geshopt. Winkels waren tegenwoordig overal hetzelfde en je ging niet naar Groningen om jezelf onder te dompelen in de Bijenkorf die je thuis ook had, om maar wat te noemen. Dani opperde dat een lijst aanvullen niet hetzelfde was als shoppen, maar ze accepteerde de geest van Amirs opmerking en capituleerde. Ze kon niet anders, omdat zijzelf de strikte rechter was over de handhaving van regels en afspraken, een doorgaans nare eigenschap, die echter op het werk goed van pas kwam.

‘We kunnen morgen gaan babywinkelen, als je daar zin in hebt.’

Dani was ineens heel lief en aanhankelijk, maar dat was niet vanwege het vooruitzicht van het winkelen, maar omdat Amir haar op een langlopende afspraak had gewezen en daar hield ze van, ook als het ten koste van haar ging, want zonder structuur zwalkte je door je leven en liep het helemaal mis. Ze moest er niet aan denken hoe het op kantoor zou gaan als ze haar niet hadden om orde in te stellen en te handhaven. Het spreekt vanzelf dat de aanloop tot de bevalling, de bevalling zelf en de afwikkeling ervan tot in de puntjes was uitgedacht, hoewel Dani realistisch genoeg was om rekening te houden met allerlei eventualiteiten, die ze trouwens ook behoorlijk goed in kaart had. Voor Amir betekende dat dat hij zich moest voegen in de wil en het voorstellingsvermogen van zijn aangename vriendin, maar dat was hij al gewend sinds ze samen waren en het liet hem denken aan zijn zorgzame moeder. Hij voelde zich prettig als hij zorgeloos door het leven kon zwalken, want eerst zijn moeder en daarna Dani zorgden ervoor dat hij binnen de lijntje bleef en het verschafte zijn geest alle ruimte om aan de combinaties van atomen en moleculen te denken alsof het figuranten in een pornofilm waren, hoewel hij daar nooit een blik op zou werpen, terwijl zijn scheikundige combinaties het aantal mogelijk standjes verre overtrof. Ook nu hij met zijn vriendin aan zijn arm door het prachtige Haarlem slenterde en uitkeek naar een leuk café waar ze kon plassen en ergens ver weg haar stem hoorde die het over mogelijke kleuren van de babykamer had, overbodig, want de boel was al helemaal klaar, dacht hij aan natrium, chloor en koolstof of hoe die dingen ook mochten heten. Op zijn beste momenten, en dat was als hij volkomen ontspannen naast zijn geliefde op de bank zat en zij geboeid naar de televisie keek, fantaseerde hij over DNA, de levensmolecuul in dit geval, hoewel de organische scheikunde maar gedeeltelijk zijn geheimen aan hem had prijsgegeven. Hij was niet voor niets leraar geworden, want we weten wat G.B. Shaw zei: those who can’t do, teach.

Kortom, DNA waren gelukkig, waren een eenheid en gunden elkaar de ruimte om in ieders geliefde aardse hemel te verkeren: die van hem was het domein van het minuscule, waar deeltjes en krachten hun ondoorgrondelijke spel speelden, dat van haar was hun gezamenlijke leven en de nauwgezette inrichting ervan, waarbij voor beiden gold dat ze in hun domeinen geleid werden door een verfijn gevoel voor esthetiek, want daar komt uiteindelijk alles op neer en niet alleen als het over het inrichten van je huis gaat. 

Na het plassen en bijtanken, zoals Amir het noemde en waarmee hij de typische Dani-blik oogste, namelijk een soort vermenging van verbazing, afkeuring, affectie en medelijden, een blik die voor haar het voorspel was voor de verandering van gespreksonderwerp, wandelde ze verder door het rijke Haarlem, want dat viel hen toch wel op, waarbij er een splintertje medeleven doorklonk met de ontheemde voormalige geloofsgenoten van Amir, die bivakkeerde aan de onderzijde van de samenleving, waar er nauwelijks een andere keuze was dan als een Dickensiaanse straatjongen met je neus tegen het glas naar onaanraakbare rijkdom te staren. Amir deed trouwens zo goed als niets aan het geloof van zijn voorouders, of hebben we het daar al over gehad? Ergens geloofde hij dat Allah ook zijn afgedwaalde kamelen niet in de steek liet, zoals Jezus zich over de hele mensheid ontfermde, dus ook over de aboriginals die nog nooit van hem hadden gehoord. Anders dan een ontspoorde neef, die voortdurend in angst voor het finale oordeel leefde, maar zich er niet toe kon zetten om de vijf pilaren van het geloof te respecteren, was Amir gerust over zijn eeuwige heil. De neef had van Dani trouwens het nuchtere advies gekregen om als hij toch niets aan de Islam deed, dan maar een ander geloof te kiezen, want katholieken deden volop aan vergeving en hindoes konden doen wat ze wilden, want dat zag je in India, een gruwelijk oord, in haar ogen, zonder enige ordelijkheid of moraliteit. 

Geloof was echter in het geheel niet in hun gedachten terwijl ze de imposante KoepelKathedraal bekeken, die helaas gesloten was voor publiek, wat Dani niet op prijs stelde want ze moest plassen en ze vond het belachelijk dat een gelovige de gelegenheid werd ontnomen om de god van zijn keuze te vereren omdat de vloer geboend moest worden of iets dergelijks.

‘We hadden de openingstijden op moeten zoeken’, zei Amir.

‘Kennis is geen toverstokje waarmee gesloten deuren opengaan, schat.’

‘Dan hadden we op een andere dag naar Haarlem kunnen gaan, bedoel ik.’

‘We zijn nu eenmaal hier.’

‘Morgen is hij open, staat op dit bord.’

‘Morgen gaan we naar de babywinkel.’

Kerken zijn van oudsher magneten voor kroegen, dus kostte het weinig moeite om er op tijd een te vinden, want Dani stond op springen. Amir moest ook, want hij had de nodige koppen thee gedronken en het evenwicht in zijn vochthuishouding was inmiddels doorgeslagen naar de verkeerde kant, maar daar zat hij niet mee omdat hij geen sporter was. Hij merkte wel op dat als hij liep zijn buik klotste, wat Dani op de gedachte bracht om de stand van zaken in haar buik in geuren en kleuren en nogmaals voor haar vriend te schetsen. Kortom, gelukkiger dan met elkaar en zorgeloos door het prachtige Haarlem dwalen kun je toch niet zijn: het was trouwens een stralende lentedag. Geen wolkje aan de lucht en toch niet te warm om al dat drinken te rechtvaardigen.

De volgende dag was het weer opnieuw prachtig en ’s middags zwierven ze door hun eigen stad, hoewel dat eerder een doelgerichte trektocht van babywinkel naar babywinkel was, want Dani liet er geen gras over groeien en had zich voorbereid. Ze moest minder vaak plassen dan in Haarlem, en dat vond Amir fijn, omdat het zonder elke drie kwartier plassen en drinken wat minder lang duurde, want voor hem had zijn eigen stad toch minder charme dan Haarlem, zeker omdat ze niet buiten de winkelstraten kwamen. Toen ze de vorige avond thuiskwamen, waren ze afgepeigerd op de bank gevallen en gelukkig hadden ze in Haarlem een hapje gegeten, zodat ze daar niet meer aan hoefde te denken, en gelukkig had Amir de laatste helft gereden, want dat had Dani echt niet voor elkaar gekregen zonder zichzelf en de rest van het verkeer in gevaar te brengen, zei ze. Amir was lief voor haar, zette thee, haalde haar favoriete hoofdkussen van boven en masseerde haar wat kleffe voeten. Dat bracht hem op de gedachte dat het weekend voor de deur stond en dat betekende seks op onverwachte momenten en vreemde plaatsen, want daarin wilde Dani op vrije dagen wel meegaan. Op werkdagen was het strikt in bed voor het slapengaan, maar doorgaans helemaal niet. Hij vroeg of ze zin had terwijl hij van haar voeten was overgegaan naar haar kuiten en bovenbenen, hoewel haar wijde huisbroek een beetje in de weg zat, maar die was vlug uit als ze het toestond, bedacht hij. Een beetje, zei ze, op de manier waarop ze hem doorgaans aanmoedigde om door te gaan met strelen en kussen, zodat ze genoeg zin zou krijgen. Amir zette het geluid van de televisie uit en Dani begon over seks na de bevalling, dat best wel een frustratie voor hem kon worden, want haar lijf was maandenlang op haar babytje gericht en het was maar de vraag of ze zin had, en zou hij daar wel mee om kunnen gaan, want het was niet fijn voor hem.

‘Ik overleef het wel.’

‘Dat zeg je nu wel, maar er gaan heel wat huwelijken stuk na een bevalling en dat komt niet alleen door de zorgen voor de baby, maar ook omdat mannen niet aan hun trekken komen.’

‘Ik heb ook zorgen om de baby en dan denk ik vast veel minder aan seks.’

‘Dat zeg je nu wel, maar voor mannen is dat toch anders dan voor vrouwen, want bij ons zorgen hormonen ervoor dat we geen seks hoeven, terwijl mannen zelf die discipline op moeten brengen.’

‘Geen seks hebben lijkt me een beetje overdreven.’

‘Zie je wel. Je heb er nu al moeite mee dat het er minstens een half jaar na de bevalling niet van gaat komen.’

‘Gaat het er vanavond nog van komen?’

Dani draaide gelukkig bij en liet zich inpalmen door zijn goedgehumeurdheid en zijn verleidingstactieken, die inhielden dat hij de stemming luchtig hield, haar tijdens het masseren geleidelijk van haar kleren ontdeed, een dekentje en kussentje schikte als dat nodig was en haar op het juiste moment naar een hoogtepunt bracht, en daarna pas aan zichzelf dacht: niet lang, want hij was zo opgewonden dat hij vlug klaarkwam. Na de seks had hij dat bekende gevoel dat de onbenulligheid ervan benadrukte. Hij kleedde zichzelf en zijn vriendin vlug aan, zette het geluid van de televisie aan en knipte naar een programma dat ze wilde zien. Er werd niet veel meer gezegd, in tegenstelling tot de volgende ochtend, die Dani doorbracht op de bank terwijl Amir het huishouden deed, en haar vriendinnen belde en in geuren en kleuren verslag deed van het uitstapje naar Haarlem. Het was steeds hetzelfde verhaal met de zelfde intonatie op dezelfde plaatsen in het narratief, merkte Amir, en ze vergat natuurlijk niet de door haar bedacht rijregeling in dezelfde geuren en kleuren uit de doeken te doen, want ze was er trots op. Gelukkig had ze een eindige hoeveelheid vriendinnen en vrouwelijke familieleden die op zaterdagochtend de telefoon opnamen als ze zagen dat het Dani was, dus tegen lunchtijd was ze er doorheen. Tijdens de lunch maakte ze een lijstje met verplichte babywinkels en even later liepen ze door de stad. Omdat ze niets zouden kopen, maar alleen gingen kijken voor de cadeaulijst, waren ze met de fiets gegaan, en Dani merkte op dat ze niet wist hoe lang ze nog veilig en comfortabel kon fietsen met een dikke buik en dat ze meteen voor fietsstoeltjes of een bakfiets moesten kijken, maar die moest wel elektrisch zijn, want anders trapte ze zich een breuk.

‘Dat zal allemaal wel meevallen.’

Amir was nog bij fietsen met een dikke buik.

‘Jij vind alles meevallen, maar jij bent niet degene die met die opgeblazen buik komt te zitten.’

Haar toon was opgewekt, dus hij ging er op door.

‘Als je zwanger bent, ben je niet gehandicapt. Je bent jong en je lichaam is erop gebouwd om een kind te dragen, zodat je tot het laatste moment kun blijven doen wat je gewend bent. Dat heb je laatst zelf gezegd.’

Dani voelde zich betrapt op enige inconsistentie in haar evangelie en reageerde beminnelijk. 

‘Wijsneus.’

Ze begon over overtrekken voor babydekbedjes. ’s Avonds was ze uitgeput en Amir kookte, wat hij in het weekend eigelijk altijd deed. Ze vond het exotisch eten dat hij klaarmaakte en waarvoor zijn moeder de recepten verschafte erg lekker, als hij er tenminste niet teveel van de rare kruiden in deed. Nadat Amir de boel had opgeruimd, keken ze televisie en zondagochtend was er gelegenheid voor een fijne vrijpartij waarna ze samen douchten. Dani wees op haar bollende buikje, maar Amir zag geen verschil met de vorige dag. Ze kon er om lachen en kneep in de vetbobbeltjes boven zijn lies.

‘Dat is gewoon huid.’

‘Dat is de leeftijd, schat, en daar hoef je je niet voor te schamen, want het overkomt ons allemaal. Mannen, en dan vooral mannen die niet aan sport doen, iets eerder dan vrouwen.’

Dat hij niet aan sport deed, was geen verwijt, maar wel een terugkerende plagerij, net als de vermeende crushes van schoolmeisjes. Als Dani zin had om zich op de grens tussen prikkeling en afkeuring te wagen, begon ze over jonge meisjes die Amir van haar wilde afpakken, maar het geplaag was heel speels bedoeld, zoals toen ze tijdens het douchen over zijn aantrekkelijkheid voor pubermeisje begon.

‘Die schatjes in je klas knappen af op je buikje als ze je uit de kleren hebben. Dan kom je huilend naar mij terug, maar dan kun je het vergeten, makker, want ik ga niet voor afgedankt spullen.’

‘Er is vast wel een nerdje bij die me waardeert voor mijn persoonlijkheid.’

‘Ik zag in een folder dat die bij de Hema in de aanbieding zijn. Op persoonlijkheden voor afvallige islamieten krijg je vijftig procent korting.’

‘Beter een persoonlijkheid van de Hema dan een gemene vriendin.’

Het was allemaal lief en gezellig en ze droogde elkaar af, tot Dani het zelf nog een keer deed, want afdrogen moest zorgvuldig gebeuren, zeker bij een babytje, zodat ze alvast een voorschot nam bij zichzelf.

’s Avonds gingen ze eten bij Dani’s ouders en toen zat het lange weekend er weer op. De volgende dag was het werk dat de klok sloeg, maar ze vonden het niet erg, want ze vonden het werk en hun collega’s leuk en Amir vond er de extra bevrediging van de bewonderende pubermeisje, naar wie hij dromerig keek terwijl ze gezellig kwebbelend scheikundige proefjes deden en geduldig wachtten tot hij hen kwam verlossen uit hun heerlijke onwetenheid.

‘Heb je de druppels geteld, Cindy?’

‘Eh, het waren er ongeveer tien.’

‘Ongeveer is niet goed genoeg bij het practicum. En tot tien tellen is niet erg moeilijk. Je begint te tellen als je begint te druppelen en je stopt met druppelen en tellen als het er genoeg zijn. Hoeveel druppels?’

‘Eh…’

Amir legde geduldig uit hoeveel volume een druppel had en liet Cindy opzoeken hoeveel van de vloeistof ze moest pipetteren, dat betekent druppelsgewijs in een andere vloeistof druppelen, zodat je precies weet hoeveel je erbij hebt gedaan. Dat legde hij ook uit, want hij was tenslotte een scheikundeleraar en geen laborant. Cindy rook heerlijk, was een en al lieve aandacht, had een buiktruitje en een kort rokje aan en had fijne, stevige borstjes en prachtige blauwe ogen, die hem op de manier opnamen waarmee Dani hem plaagde. Oh, God, wat is er voor een leraar nog meer nodig om de fout van zijn leven te maken en vriendin, baan, aanzien, reputatie en respect van zijn ouders kwijt te raken? Een aanraking van Cindy, een openlijk gebaar van sensuele affectie, een verfrommeld papiertje met de tijd en plaats van het rendez-vous? 

Maar we gaan die kant niet op met het verhaal: om te beginnen omdat Amir een man uit één stuk was en zich niet liet verleiden, ook al was de verleiding in haar prime, zoetgeurend, onweerstaanbaar en bereid, en omdat hij zijn vriendin en aanstaande baby niet gebruikte als inzet voor het spel van het leven. Verder omdat DNA een gelukkig stel hoort te zijn en bij geluk past overspel niet, zoals we in eerdere vertellingen hebben gezien. Overspel is rampzalig in een relatie, ook al gaat het om niet meer dan seks. Dat is zekere zin vreemd, omdat het niet om de emotionele lading van seks gaat, want dat zou betekenen dat je partner geen intense gevoelens voor wie dan ook behalve jij mag koesteren en dat is onzin en doorgaans geen bedreiging voor een gezonde relatie. Ga maar na: welke evenwichtige jonge man zoals Amir houdt niet van zijn ouders of broers en zussen? Geldt dat niet omdat dat familie is? Heeft Dani er moeite mee als hij een hechte vriendschap zou hebben met een collega, een kerel van de fictieve sportclub of een van zijn voormalige studiegenoten? In het geheel niet: ze zou het zelfs aanmoedigen, omdat hij zo goed als geen vrienden had en te afhankelijk van haar was. Gaat het bij overspel dan om het lichamelijk contact? Misschien iets meer, want met die denkbeeldige vriend naar de sauna gaan zou Dani te ver gaan als het een meisje was. Maar aan de andere kant wordt er bij sommige sporten erg veel aanraakt en daar heeft niemand een probleem mee: denk aan worstelen, judo of voetbal nadat er gescoord wordt. Of denk aan het gezamenlijk douchen. Je vraagt je af hoe ze dat bij korfbal doen, want dat is de enige gemengde teamsport.

Het probleem met overspel is vermoedelijk het simpele feit dat partners elkaar niet gunnen dat ze elders klaarkomen, want dat is toch wel de kern van de intimiteit die voortvloeit uit seks. In de christelijke context gold de feitelijkheid van een huwelijk pas na de consumptie ervan en daarmee bedoelden ze de seksuele daad, en daarmee bedoelden ze het klaarkomen van de man in de vrouw. Als dat niet was gebeurd, ondanks allerlei andere intimiteiten, was het huwelijk niet geldig.

Amir liet het bij Cindy zover niet komen, hoewel hij op de fiets naar huis wel vol was van de indringende seksuele jeugdigheid van Cindy en Susanne, die met haar donkere ogen en krullend haar een heel andere type was, maar niet minder begeerlijk. Thuis keek hij schriftelijke overhoringen na en dat sprak een heel ander deel van zijn hersenen aan, zodat hij toen Dani thuiskwam helemaal gezuiverd was, zoals een gelovige dat doet door zich te wassen voordat hij de moskee betreedt. Hij begon aan het eten, terwijl Dani aan de keukenbar zat, de worteltjes schraapte, waarvan ze de helft opat, en vertelde over haar dag op kantoor. 

Ze aten. Dani zei dat het erg lekker was wat hij had gemaakt. Ze hielp met afruimen en Amir deed de rest, terwijl zij alvast op de bank ging uitrusten van een drukke dag op het werk en geduldig wachtte tot hij haar glas met citroenthee bracht, terwijl hij niets dronk, want hij had net gegeten en had toen water gedronken. Aan de eettafel keek hij de rest van de overhoringen na en voegde zich toen bij zijn vriendin op de bank, die de afstandbediening vasthad en die de rest van de avond bewaakte alsof het de foetus in haar buik was. Op die buik legde Amir trouwens zijn hand omdat Dani dat fijn vond en hijzelf vond het fijn om dat op haar blote huid te doen, zodat hij met haar instemming haar weinig flatterende huistrui omhoog schoof. Even later verdween zijn hand in haar even weinig flatterende broek, toen in haar slipje en ze vond het fijn. Ze kusten terwijl hij haar geslacht kietelde.

DNA waren in en in gelukkig en wat valt er nog meer te vertellen? Er volgden nog vele avonden samen, vele weekenden met uitstapjes. De regelmaat werd onderbroken door de machtige buik van Dani, want ze kon het echt niet opbrengen om het halve weekend op de been te zijn, hoewel ze seks fijn bleef vinden, nog fijner dan het al was, bekende ze, en daar was Amir blij mee.

Na de geboorte kwam er begrijpelijkerwijs en zoals Danis lang tevoren had aangekondigd een kink in de kabel wat seks betreft, en inplaats dat Amir de gemakkelijk en door sommigen van ons vergeeflijke greep naar een Cindy of Susanne deed, had hij begrip en geduld. Hij was op een andere manier gelukkig, want je kunt je niet voorstellen hoe zo’n klein frommeltje je leven overhoop haalt en je een wijze van menselijke gelukzaligheid laat proeven die je voorheen niet voor mogelijk hield. Voor Dani gold hetzelfde, al hoefde zij haar seksdrang niet in de koelkast te stallen, want die was er niet, hoewel ze wel dacht dat het op een gegeven moment zou terugkomen. Dat is tenminste wat ze las in de babybladen.

Geluk is prachtig, maar literair saai, want wat kunnen we eraan toevoegen? Als we er iets aan onttrekken is het geen geluk meer en slagen we niet langer in onze opzet om een schets te maken van een stel ongecompliceerde mensen die verwikkeld zijn in een incidentloos leven en die we dat van harte gunnen, want denk aan het bijbelverhaal over de werkers van het elfde uur. Het geluk van Dani, Amir en de baby, zodra die kleine in staat is om iets dat op tevredenheid lijkt te beseffen, en dat kan pas als hij een mate van zelfreflectie heeft ontwikkeld, ontneemt ons niets, dus waarom zouden we het hen in hemelsnaam misgunnen? Laat dat de wijze les zijn die de bestaansgrond, de raison d'etre, van deze laatste vertelling is.`~

Uit: Eigentijds