Marjolein

Wie was ze? Ja, wie was ze! In een heftig gesprek met Michelle had ze toegegeven dat het inderdaad een nog gekunstelde vraag was, die ze ontleent had aan Amerikaanse televisieprogramma’s. Gewone mensen vragen zich dat niet af, die zijn gewoon wat ze zijn, zei Michelle. 

‘Voor jou is alles gemakkelijk. Moet je kijken!’

Verder kwam ze niet. Aan Michelle waren de jaren niet te zien. Ze sportte en had het lijf van een twintigjarige. Ze was fit, gezond en energiek. Dat hoorde ze te zijn als leraar bewegingsonderwijs op een middelbare school, maar toch was het bewonderenswaardig. 

Kort samengevat had het levenspad Marjolein op een kille, dichtbewolkte lentedag geleid naar een vakantiehuisje op een leeg vakantiepark waar ze een paar dagen in haar eentje verbleef. Weg van de gekmakende menigte, zoals ze tegen Julia zei, waarbij verwees naar de titel van een oude film. Getrouwd met Daan, twee kinderen: Bloem en Max. Ze waren best gelukkig geweest. Ze was gescheiden van Daan toen na Max haar sekslust was verdwenen en ze bedacht dat ze op vrouwen viel. Ze sloeg de mooie Michelle aan de haak en die trok bij haar in. Sindsdien vormden ze een knus en doorsnee gezinnetje, want niemand keek meer op van gezinnen van twee vrouwen of twee mannen. Seks met Michelle was geweldig. Samenwonen met haar ook. Soms dacht ze terug aan Daans galantheid, want hij zette de volle wasmand bij de wasmachine en zette de kliko op straat, maar dat soort gedrag was volgens Michelle een van de uitingen van de onderdrukking die vrouwen zichzelf aandeden.

Maar ze had even genoeg van haar paradijsje en dat was de reden dat ze in het zomerhuisje van de ouders van Michelle was terechtgekomen. Ze was helemaal alleen, maar dat wilde ze. Wie had er mee moeten gaan? Max en Bloem moesten naar school en Michelle ook. Ze dacht aan een vriendin, maar dat idee had de jaloeziedrempel van Michelle niet doorstaan. In een gek moment dacht ze aan Daan en de nostalgie-seks die hij zou willen en die zij ook weleens wilde proberen. Hoewel het voor Michelle minder erg was geweest dan seks met een vriendin. In het verleden had ze het honderden keren met hem gedaan en het zou niet meer zijn geweest dan de voortzetting van een soort routine, maar ze nam het risico niet. De ouders van Michelle als gezelschap? Nee, dan maar alleen.

Michelle zette haar af bij de ingang van het park. Ze had niet meer bij zich dan een koffer op wieltjes en een sporttas.

‘Als je meegaat naar het huisje en dan weggaat, heb ik het gevoel dat je me achterlaat. Nu is het alsof je me afzet.’

‘Groot verschil.’

Ondanks dat het ongeveer Michelle’s idee was dat ze er een paar dagen tussenuit ging, merkte ze aan haar kus dat ze niet echt blij was. Ze zei van wel. Dat heb je met die krachtige types, dacht Marjolein. Ze geloven zo sterk in hun eigen overtuigingen, dat ze het niet kunnen laten om tegen zichzelf te liegen. En tegen anderen. Haar mond zei het ene, haar lippen het andere.

‘Voor je het weet ben ik terug.’

‘Neem je tijd. Wij redden ons wel.’

Ze waren al jaren een gezinnetje, maar toch voelde het raar om Bloem en Max bij Michelle achter te laten. Het waren tenslotte haar kinderen niet. Ook weer iets waarover het ene werd gezegd en het andere gevoeld. Ze hadden Bloem en Max geleerd om Michelle als hun mama te zien: hun bonus-mama, nadat ze die benaming in een vrouwenblad hadden opgepikt. Daan was het ermee eens. Hij had er belang bij vanwege de acceptatie van zijn nieuwe vriendin en hij vond het grappig dat zijn kinderen drie moeders hadden. Niemand vroeg Bloem en Max of zij het grappig vonden, want ze hadden geen keuze en dan was het beter om erover te zwijgen.

 Het huisje was zoals alle zomerhuisje na de winter. Het rook muf, was vochtig en voelde koud. Marjolein zette de verwarming aan. Dat was nog even een gedoe, want ze had geen idee hoe dat moest. Ze voelde aan de knoppen van de radiatoren, maar die stonden allemaal open, dacht ze. Ze zocht alles af naar een thermostaat en vond hem achter een lelijke vaas op een plankje. Ze zette hem op twintig, wachtte af, voelde aan de radiatoren en merkte niets. Ze zocht verder en vond in een bezemkast iets dat op een verwarmingsketel leek. Er brandde geen lampje en dat was niet vreemd, want de stekker zat er niet in. Ze deed hem in het stopcontact en het ding kwam tot leven. Al heel vlug was het veel te warm in het huisje, maar dat vond ze voor even niet erg. De warmte compenseerde de afwezigheid van menselijke warmte. Ze was alleen en voelde zich alleen, maar was dat niet de bedoeling? Ze was vergeten waarom dat de bedoeling was, maar dat kwam wel weer. Ze nam afstand van het hectische thuisleven om tot zichzelf te komen, hoewel het thuis verre van hectisch was en ze nog nooit was vergeten wie ze was. Een leuke vrouw van zesendertig met twee kinderen en een geliefde, die beter bij haar voorkeur paste dan de afgedankte geliefde met wie ze de kinderen had gemaakt. Gelukkig dwong de omgeving je tegenwoordig niet meer om voortdurend stil te staan bij je partnerkeuze als die toevallig niet in het kader paste. Zelfde-sekse-relaties waren een deel van dat kader geworden. 

Afstand nemen en jezelf vinden. Nou ja, voor haar hoefde het niet, maar zo deed je dat tegenwoordig nu eenmaal. Vroeger ging je een week bij je ouders logeren of als je gelovig was, trok je je terug in een klooster om te bidden. Dan gaf het vakantiehuisje toch iets meer lucht.

Het was net zo klein als ze zich herinnerde. De bezoekjes aan Michelle’ ouders waren op zonnige dagen want anders gingen ze niet. Ze zaten in het tuintje en kwamen alleen binnen om te plassen en af te wassen. Knutterig, vond ze het, en nu het huisje voor haar alleen was en het sombere weer de tuin uitsloot, vond ze dat nog steeds. Om de tuin stond een hoge, dichte heg, zodat het uitzicht benauwend was. De inrichting, als je daarvan kon spreken, was kitscherig. De afwerking van muren en deuren, alle voorzieningen in het keukentje en de meubels waren lelijk, goedkoop, versleten en ouderwets. Op zijn best kon je het zien als een reis terug in de tijd naar de onvermijdelijke armoede van de tijd van haar grootouders. Een eigenaar zou zich moeten schamen dat hij het verhuurde. De boel leegruimen en een verfje geven zou helpen. Als Michelle het erfde, zou ze dat voorstellen om er nog iets van te maken. Verkopen en van de opbrengst een vouwwagen kopen, zou haar volgende voorstel zijn. Ze moest er niet aan denken om er iedere vakantie opgesloten te zitten. Ze vroeg zich af hoe ze het de komende paar dagen kon uithouden.

Ze had haar telefoon thuisgelaten. Gedeeltelijk omdat ze dat zelf beter vond, maar ook op aandrang van Michelle. Max en Bloem waren opvallend ongeïnteresseerd in de kwestie. Zelf dacht Marjolein dat ze haar vreselijk zouden missen en elke dag wilden bellen, maar dat viel mee. Viel tegen, eigenlijk. Toen ze even op de desinteresse van haar kinderen aan het broeden was, betrapte ze zich er op dat ze zichzelf de echte en Michelle een surrogaatmoeder vond. Het was niet de eerste keer dat die gedachte door haar heen ging. Erger: het was een stem die haar onophoudelijk plaagde. Er was iets voor te zeggen, want ze wilde de status van Daan als vader niet bagatelliseren. Ondanks dat er iets voor te zeggen was, kon ze het beter uit haar hoofd laten om het te zeggen. Tijdens ruzies over de opvoeding van de kinderen lag het regelmatig op het punt van haar tong. Hoorde zij, de biologische moeder en degene die het gebroed had gebaard, niet degene te zijn die uiteindelijk de beslissingen nam, ook al ging het over onbenulligheden zoals bedtijd en dagelijkse schermtijd. Michelle liet op zo’n moment overduidelijk merken dat de kinderen haar verantwoordelijkheid niet waren, want ze was veel te toegeeflijk. Ze concurreerde met haar om de sympathie van de kinderen en dat was akelig om mee te maken. Op rustigere momenten had Marjolein wat meer begrip van Michelle’s standpunt. Ze deed niet aan ingebeelde rampen die het levenspad van de kinderen zouden kruisen als ze een half uurtje later in bed lagen of een keer geen huiswerk maakten. Een gezonde houding, vond Marjolein als de opvoedpaniek was geweken, en een stuk meer ontspannen.

Het huisje sloot zich om haar heen als de meute in een stadsbus tijdens spitsuur. Ze ging naar buiten. Ondanks een waterig zonnetje was het koud. Als ze had gerookt, had ze wat te doen gehad. Ze stond op het gras, draaide rond, staarde naar de heg, bekeek de achterkant van het huisje, slenterde om het huisje heen en wilde naar binnen glippen, maar tegelijk niet. Troosteloos. Iets anders kwam er niet in haar op. Niet alleen het huisje, maar ook het park met al die identieke huisje en heggen. En zijzelf. Michelle had mee moeten komen. De kinderen konden een paar dagen naar Hans en Michelle en zij zouden seksen in het krakkende bed. Dan gezellig uitpuffen, maar wat deden ze een half uur later? Samen die opdringerige troosteloosheid ondergaan was vast minder erg. 

Ze had niet eens een auto om te ontsnappen. Binnen was het iets beter omdat het inmiddels niet verstikkend, maar behaaglijk warm was. Te warm en de muffe lucht wekte nostalgie naar vakantie’s in haar kindertijd op, hoewel ze zich niet kon herinneren dat ze ooit naar een huisje waren geweest. Misschien een keer met haar grootouders. Haar ouders hadden een caravan. Alleen maar ellende, herinnerde zich. Lekke banden die pas ontdekt werden als de band aan flarden was, ruzie om de plek op de camping want haar moeder had altijd wel wat te klagen, ijskoud onder te dunne dekens en twee weken op elkaar lip op een plek waar ze niet wilde zijn. Waar achteraf niemand had willen zijn, maar koppigheid en eerlijkheid gaan niet hand in hand. Dat had ze aan die vakantie’s overgehouden: je kon maar beter meteen zeggen wat je van iets vond. Het was een goede leidraad voor een duidelijk leven en Michelle hield zich er aardig aan. Zelf was ze een ‘pleaser’, zoals Bloem dat noemde. Ze kwam niet uit voor wat ze vond, maar zei wat ze dacht dat de ander wilde horen. En toch was Michelle de toegeeflijke. Vreemd als je erbij stilstond. Misschien was dit juist een van de dingen waar ze de komende dagen over moest nadenken.

Er stond een kleine televisie. Het was een modern, plat scherm en dat beloofde dat er meer dan een halve zender te ontvangen was. De verleiding was groot om het ding aan te zetten en troost te vinden in dom vermaak, maar ze hield zich in. Pas na het eten en de afwas. Ze had een tas met eten meegenomen omdat het niet zeker wist dat de kampwinkel open was en die was trouwens te duur. Ze pakte de tas uit en deed in de koelkast wat in de koelkast hoorde. Het ding was smerig, maar ze had geen zin om het schoon te maken. De rest van de spullen zette ze op het aanrecht. Het hield haar bezig, maar niet lang. Ze ging op de bejaarde bank zitten en pakte een tijdschrift over de streek, dat gratis was mee te nemen uit de kampwinkel. Een jaar oud en op elke foto scheen de zon. Er was geen foto bij van het echte uitzicht van het huisje en dat was op een verdorde heg en een grauwe lucht. Het was bijna komisch hoe ze hen best deden om toeristen voor de gek te houden. Niet haar, want als ze iets niet was, was het een toerist. Ze was naar het park gekomen om zichzelf te vinden en niet om een opgesmukte streek die niet bestond te ontdekken.

Hoe deed je dat, jezelf vinden? Ze lachte om de ironische gedachte die in haar opkwam. Om te weten hoe je jezelf moest ontdekken, moest je naar Amerikaanse televisieshows kijken, omdat ze het daar min of meer hadden uitgevonden. En daarvoor moest de televisie aan en dan verzonk je compleet in het stompzinnige vermaak, zodat je niets anders vond dan de schaamte achteraf over de uren die je met je gedachten op slot naar de gecultiveerde ellende van andere mensen had gekeken. In feite was die drang naar dom vermaak ook een deel van jezelf, maar een deel dat je liever onontdekt liet, zoals Spitsbergen, dacht ze. Ze had nooit begrepen hoe die Nederlanders er indertijd bij kwamen om juist daar de wereld te gaan ontdekken. Meer dan ijskoude wind en kale rotsen was er niet te vinden en dat wisten ze toen ze vertrokken. Hoe kwam ze erbij om er naar toe te gaan? Hij kwam zij op Spitsbergen? Misschien omdat het huisje haar pooleiland was. Hoe heette die gast ook weer die daar beroemd was geworden? Die er met zijn vrienden op uit trok terwijl moeder de huisvrouw thuis de boel draaiend hield. Die vrouwen waren de ware helden, maar in haar situatie ging dat mooi niet op. Michelle trok in alle opzichten aan het langste eind.

Omdat het enige raampje dat open scheen te kunnen, klemde, zette ze de deur open. Het was weer te warm. De koude tocht verloste haar van een flardje van haar zwaarmoedigheid. Ze had tenminste iets zelf in de hand, al was het maar het binnenklimaat van het huisje. Door de tocht leek het minder muf dan eerst. Ze ging zitten en dacht weer na.

Ze had twee problemen en zette ze op een rijtje. Hoe kwam ze de tijd door en wat wilde ze eigenlijk? Misschien dat de oplossing van het tweede probleem het eerste deed verdwijnen. Michelle had gemakkelijk praten. Voor sporters was de wereld simpel. Ze renden zich het leplazarus en hun lijf maakte zoveel lichaamseigen drugs aan dat hun problemen oplosten in een chemische douche. Normale mensen hadden daar weed of alcohol voor nodig, substanties die Michelle hartgrondig verafschuwde, ook als het anderen betrof. Sinds Michelle dronk ze alleen op kerstmis bij haar ouders een glaasje wijn en blowen had ze afgezworen toen ze zwanger was van Bloem. Doorbijten was de gymjufoplossing voor alles. Als je het even niet ziet zitten, sluit je jezelf op een krap vakantiehuisje uit het jaar nul en dan komt alles goed. Stompzinnig, maar misschien gebeurde er iets als ze zich overgaf aan haar ellende. Mensen konden veel aan. Miljoenen hadden Siberië overleefd en sommige waren er betere mensen door geworden. Wie weet wat haar dagen op Spitsbergen opleverden?

Intussen verveelde ze zich. Ze zakte onderuit op de bank, maar waakte ervoor om te gaan liggen want ze wilde niet als een bejaarde in slaap dommelen. Ze wilde ook niet het gevoel opwekken dat ze ziek was, want dat was op haar leeftijd het enige excuus om overdag te slapen. Ze trok haar benen op en nam de knusse tijdschrifthouding aan. Waarom begonnen vrouwen altijd achterin en bladerden ze naar voren? Dat had ze nooit begrepen, maar iedereen deed het. Misschien omdat ze alleen plaatje keken en niet lazen en niets gaven om de samenhang van het verhaal, die verdween als de volgorde werd omgedraaid. Ze had geen damesblad, dus ze kon het niet opzettelijk anders doen om de foute wijze te bezweren. Ze had niets dat haar kon vermaken. Dat was Michelle’s schuld.

‘Je gaat daar nadenken en niet dagdromen. Dus geen boeken of tijdschriften.’

Ze had niet naar haar moeten luisteren, maar Michelle had iets waardoor je haar eerst gehoorzaamde en daarna pas nadacht. Het was een handige eigenschap in de gymzaal, maar ergerlijk thuis. Michelle was bazig. Ze was het gewend, zag het niet bij zichzelf, accepteerde het niet van een ander en koesterde de indruk dat ze altijd gelijk had, ook wat die vermeende bazigheid betrof. Als dat niet ergerlijk was, wat dan wel? Wat het nog erger maakte was dat ze in Marjolein een gezeglijk type had getroffen als vriendin. Of was ze zelf op zoek gegaan naar een dominante vrouw omdat ze dat element van Daan niet wilde opgeven? Dan was het haar eigen schuld dat Michelle haar domineerde.

Als ze op deze wijze bleef denken, kwam ze nergens. Zichzelf vinden betekende niet een lijstje van zwakheden opstellen en daar dan een traan over laten. Het moest andersom. Ze moest haar kracht vinden, zoals ze op haar werk zeiden. Ze werkte in het onderwijs en inplaats dat juffen thuis moesten zijn in taal en rekenen, moesten ze hun kracht kennen en daar zette de directie hen dan in. In die kracht. Ze had geen idee wat dat betekende. Iedereen bleef gewoon zijn klasje doen, ook na die intense studiedagen waar je teveel van jezelf blootgeeft en sommigen huilden. Over een andere boeg, dus.

Ze was te dik. Pezige Michelle vond dat wel lekker. 

‘Als ik voor magere dingen viel, had ik net zo goed een kerel uit de sportschool kunnen nemen.’ 

Door op haar eten te letten, hield Michelle haar gezond, maar mollig. Ze leek Hans van Hans en Grietje wel. Michelle maakte zich niet druk om wat Marjolein van haar eigen lijf vond, want in de hitte van de seks was dat lijf haar exclusieve bezit. Ze vond dat heerlijk, maar als ze niet bij haar geliefde was - hoe noemde je je seksvriendin in godsnaam - voelde ze zich te dik. Mollig, geglooid, zacht en vol: hoe je het ook noemde. Goed voor seks, maar niet voor haar. Het was haar eigen schuld dat ze er niets aan deed. Michelle zei het letterlijk als ze weer eens een milde instorting had en de hele verzameling negatieve gedachten over zichzelf met haar partner deelde. Michelle was te nuchter en te hard om niet iedereen de schuld te geven van hun eigen ellende. Op mildheid kon ze bij haar niet rekenen, ondanks dat ze een relatie hadden: misschien juist daardoor, want over anderen was ze een stuk minder streng in haar oordeel. 

Ze kon trouwens ook niet op haar eigen mildheid rekenen, noch op die van Bloem. Die bekeek in de douche haar moeders natte lijf met een blik die er niet om loog. Vreemd genoeg had Bloem Michelle’s bouw of eigenlijk was het niet vreemd, want ze hadden beide het ideaal model en dat lijkt dan op elkaar. Bloem had een soepel, slank en lang lijf en Michelle hetzelfde, alleen in een verdere staat van ontwikkeling. Bloem wilde op dit moment ook de sportkant op, ondanks of juist omdat zij, haar biologische moeder, daar niet enthousiast over was.

‘Je heb hersenen die ook om ontwikkeling vragen’, had ze er in een onbewaakt moment uitgefloept.

Ze kreeg de volle lading van de twee dames met de nodig verwijzingen naar haar uitdijende lijf, dat ook nog eens ongezond was, hoewel het dat op andere momenten volgens diezelfde aanklagers juist niet was. Alleen Max zag haar als een lieve moeder en niet als een verlopen bikinimodel.

Ze moest toegeven dat ze zichzelf steeds vaker in het kamp van de critici aantrof. Ze was te dik. Ze was op weg om ongezond te worden. Ze woog zich en berekende haar BMI. Niet goed, hoewel niet rampzalig. Ze bekeek haar zachte rondingen in de spiegel. Ze begreep wat Michelle aantrekkelijk vond. Zelf verlangde ze ook wel eens naar een vrouwenlijf dat ze kon kneden en strelen, dat ze kon vastpakken en induwen. Bij Michelle kon dat alleen met haar billen en borsten en dan met mate. De rest was op zijn zachts gezegd strak als leer, soms hard als hout. Maar haar gezondheid, en niet te vergeten haar zelfbeeld, op het spel zetten voor het seksgenot van haar vriendin, ging haar te ver. Ze moest er iets aan doen.

Alweer datzelfde voornemen, dacht ze. Daar lag ze dan half onderuit op een bank in een duf vakantiehuisje te broeden op negatieve gedachten. Daar kwam er weer een om de hoek kijken. Al die mislukte pogingen om iets aan haar gewicht te doen. Sporten ging niet met Michelle in de buurt, want het was nooit genoeg. De enige manier om met haar tirannieke vriendin af te rekenen was om niet te sporten. Michelle hield haar dik. Haar sekslust maakte van haar vriendin een speelbal in haar heerszuchtige handen. Ze was zo’n dikke vrouw geworden die door haar man dik wordt gemaakt omdat hij een perverse lust in dikke vrouwen had. Het bestond echt, had ze laatst in een vrouwenblad gelezen. Er stond niets over vriendinnen die hetzelfde deden. 

Elk dieet werd gesaboteerd door de pezige dames. Als ze zich voornam om gezonder en minder te koken, namen Michelle en Bloem de keuken over. De hoeveelheden die de dames wegwerkten waren schrikbarend, maar geen onsje vet aan die lijven. Boks daar maar eens tegenop. De enige troost die haar gegund was, kwam van de mannen. Max’ onverschilligheid en Daans complimenten. Zijn huidige vriendin was een mager ding, die daar om werd verafschuwd door Bloem en Michelle. Haar uitgemergelde lijf althans, want ze vonden haar best aardig. Dat lijf was een tekenend voorbeeld van een uit de hand gelopen slankheidsdrang: het tegendeel van vetzucht, maar erger, omdat het op hen leek. En dan heette ze nog bij overmaat van ramp Anna. De woordspeling was te banaal, maar een schot voor open doel en wat voor sportvrouw ben je als je die kans niet neemt. Het werd dus Anna-rexia. 

‘Ze mag blij zijn dat ze geen Bo heet’, zei Bloem.

‘Hoezo? Dat vind ik een leuke naam.’

‘Bo-limia!’ 

Een tijd lang ging de arme Anna met twee namen door het leven, want Michelle en Bloem hilarisch vonden. Marjolein vond het zielig voor het kind en Max deed er niet aan mee.

Naast de met lust doordrenkte waardering van Michelle voor haar vette lijf, waren er de regelmatige complimenten van Daan. Toen ze nog slank was, was hij gek op haar lichaam. Nu ze wat voller was en niet meer beschikbaar, was er een nieuw verlangen naar dat lichaam ontstaan. Ze had in een blad gelezen dat als mannen ouder worden, ze een voorkeur ontwikkelen voor vollere vrouwen. Vandaar dat veel vrouwen zich op middelbare leeftijd dikker laten worden. Bij Islamitische vrouwen was dat overduidelijk te zien, maar ook bij het winkelende publiek. Haast iedereen op leeftijd was te dik. Handig voor haar, want dan viel ze niet uit de toon, maar een verontrustende ontwikkeling als je je iets zou aantrekken van dat soort dingen. Bij elke ontmoeting was er de lovende opmerking van Daan. Ze zag er prachtig uit in haar jurk of spijkerbroek. Hij keek met de haar overbekende lustogen naar haar tieten en haar billen werden vast ook afgelikt. Ze sloot niet uit dat ze ooit nog eens met hem het bed in zou duiken, maar een gelegenheid had zich niet voorgedaan. God, dacht ze, wat was ze nog meer dan een gekmakend seksobject voor haar huidige en voormalige seksmaatjes?

Te dik en niet in staat er iets aan te doen. Van haar voornemen om de negativiteit buiten de deur te laten en zichzelf op een prettige manier op te bouwen, kwam niets terecht. Gelukkig was ze de andere onderdelen van het zwarte lijstje vergeten. Te dik en te lamlendig was de voorlopige conclusie. Te saai kon er ook wel bij, hoewel Michelle haar op dat vlak verre overtrof. Begin niet over hockey of bereid je voor op een eindeloos verhaal over haar successen in de jeugdselectie. Niets vragen over de gymlessen op school, want ze overspoelt je met de stommiteiten van luie kinderen en de wonderen van de sportieve. Collega’s: ook niet over beginnen. Ze somt iedereen op die ze die dag heeft gesproken of in de gang heeft gespot. Dat zijn er doorgaans heel wat, want anders dan de leraren die een echt vak gaven, hoefde Michelle tussen lessen en na schooltijd niets te doen. Geen voorbereiding, geen nakijkwerk, geen zware gesprekken met leerlingen over hun gebrekkige vorderingen. Ze liep naar de kantine, dronk onderweg uit haar eeuwige waterflesje, kletste met wie ze er aantrof, al was het de kantinejuffrouw, en ging weer naar de gymzaal om de leerlingen aan te sporen om van het omkleden geen modeshow te maken. Ze kenden alle roddels, die vaak hun bron niet in de werkelijkheid, maar in Michelle’s fantasie hadden. Ook praten over haar familie moest worden vermeden, want dat waren eikels of geweldige mensen, afhankelijk of ze haar vrouwenliefde afkeurden of toejuichten. Geen subtiliteit of nuance voor Michelle en dat maakte haar verhalen, die vroeger enerverend waren door de onuitputtelijkheid ervan, op den duur ronduit saai. Dus saai, dat was Michelle’s afdeling. Gelukkig was er iets dat van haar zwarte lijst af kon.

Het werd er niet beter op. Naast zichzelf moest Michelle het ontgelden. Het zoeken naar de persoon die ze was, was ontaard in een speurtocht naar de rotte plekken in haar leven en persoonlijkheid en die van haar geliefde er maar meteen bij. Hoe had Michelle kunnen denken dat dit gedwongen isolement iets goeds zou opleveren? Ook dat nog. Michelle’s verlangen om haar te veranderen en haar illusie dat dat gebeurde door haar op te sluiten in een vakantiehok kon zondermeer worden bijgeschreven op een lijstje.

Ze moest iets doen, want denken ondermijnde haar stemming die toch al niet fleurig was. Bloem en Max hadden er moeten zijn. Hoe had ze ermee kunnen instemmen om de kinderen al die tijd bij Michelle te laten? Michelle en zij zaten verwikkeld in een niet-aflatende strijd om het ware moederschap. Dat Michelle zich overal mee bemoeide, was haar eigen wens geweest. Ze hadden het afgesproken toen ze gingen samenwonen. Mijn kinderen zijn jouw kinderen en we laten het niet gebeuren dat ze je zien als een surrogaatmoeder. Ze heeft het geweten. Wat verstandige en hoffelijk leek, bleek een bron van ongekende en niet-aflatende ergernis. Daan kon dingen laten gaan. Michelle niet. Geen speelvriendjes op vrijdag na school was de regel en daar stapten ze samen met de kinderen uit Michelle’s auto. Bedtijd half negen. Even aan Michelle vragen en het was half tien. Een appel was goed genoeg, maar niet voor Michelle die in de winter peperdure frambozen aanvoerde als Bloem er haar zinnen op had gezet. Het was niet alleen verwennen. Elke beslissing die Marjolein nam werd herroepen of getroffen door een onuitgesproken veto.

‘We hebben toch afgesproken dat we samen de kinderen doen? Het zijn toch onze kinderen?’

‘Daar gaat het niet om.’

Waar het wel om ging, kon ze haar vriendin niet bijbrengen. Bloem al helemaal niet.

‘Jullie zijn toch co-ouders? Dan moet je het eens zijn.’

‘Ik ben het eens, maar Michelle niet.’

‘Dat is onzin. Zij heeft haar mening over onze opvoeding en uiteindelijk ben ik het vaker met haar eens, dan mij jou.’

‘Je bent het altijd met haar eens.’

‘Zou voor jou ook beter zijn.’

Dat was haar bloedeigen dochter, overgelopen naar haar bedpartner omdat ze bij haar al haar wensen vervuld zag worden. Gelukkig had ze Max, die soms zo lief was om Michelle erbuiten te houden. Ze keek uit naar het moment dat er niet meer opgevoed hoefde te worden, wat volgens Bloem na haar vorige verjaardag het geval was. 

‘Van de puberteit heb je zeker nog nooit gehoord.’

Michelle antwoordde voor Bloem.

‘In de puberteit moet je kinderen met rust laten. Je moet aanvaarden dat je ze niet meer begrijpt, dus dat jouw normen absoluut geen plaats meer hebben in hun leven. Dat doe ik op school ook.’

Dat deed ze niet, want haar gymlessen waren het tegendeel van anarchistische orgieën, maar net als je niet sportte met Michelle als je niet verpletterend verslagen wilde worden, ging je niet met haar in discussie. Was er eigenlijk iets aan haar lustvrouw dat haar wel beviel? Dat ze haar lustvrouw was en dat vrijen alles goedmaakte. Maar hoe lang zou dat duren? Zeker als ze ooit besloot een paar kilootjes af te werpen. Wat vond Michelle ervan als ze na een paar dagen afzondering als een slanke den voor haar verscheen, als dat wonder ooit kon gebeuren? Het ging om persoonlijkheid en niet om uiterlijk, maar als je Michelle was en op een tamelijk primitieve manier reageerde op de wereld om je heen, golden andere wetten. Ze moest haar eerst zover krijgen dat ze ermee instemde voor ze kilo’s kon verliezen. Ze wist hoe ze het aan moest pakken, want ze had er vaak over nagedacht. Minder eten en meer bewegen. Het klonk simpel, maar ze moest er niet aan denken dat ze zodadelijk een paar uitgedroogde boterhammen naar binnen moest werken. Meer bewegen was ook een probleem, want ze moest ze er ook niet aan denken om op te staan van de bank en naar het keukentje te slenteren. Ze was lui, vonden Michelle en Bloem, en daarom zou ze nooit die ponden kunnen afschudden die haar gezelschap hielden als trouwe schoothondjes. Ze was lui, vond ze zelf. Alleen Max hield er zijn mond over.

Marjolein had een gewoonte die feilloos overeenkwam met een van de vele starre gedragspatronen van haar vrouw. Ze dronken nooit koffie voor elf uur. De oven had een klokje. Het was kwart voor elf. Ze snakte naar koffie. Er was een apparaatje, had ze bij het binnenkomen vastgesteld. Ze had de juiste pads meegenomen en water en stroom waren er ook. Desnoods gebruikte ze een mok. Michelle schaamde zich voor koffie. Op school dronk ze water en dat deed ze demonstratief, volgens Bloem, die het soms waagde een beetje te spotten met haar surrogaat-moeder. Natte plekken in de gymzaal waren levensgevaarlijk, zei Michelle, behalve als het haar flesje was dat  was omgevallen. Ze liet een handdoek halen uit de kleedkamer, veegde zweet uit haar nek om een schijn te wekken, en depte het water van de vloer. Onopvallend, terwijl alle kinderen toekeken. Even later stond het flesje zonder dop op de evenwichtsbalk of balanceerde het op de rand van de ringenbak. Probeer je er maar eens aan te houden als je zoveel regels hebt als Michelle, zei Marjolein tegen haar dochter.

De koffieregel werd gehandhaafd omdat ze elkaar erop aanspraken. Michelle keurde koffie hoe dan ook af en Marjolein was bang om een koffieleut te worden als ze de grens liet vervagen. Het was kwart voor elf. Nog steeds. Een kopje om elf uur en dan een om half twaalf. Dat was het voor die dag. Wie zei er dat ze geen discipline had? Ze hield zich al jaren aan haar twee kopjes. Om twaalf uur at ze een paar boterhammen. Vanaf vandaag hooguit twee en geen drie en nog een beschuit of een cracker. En dan vanmiddag wandelenen, want ze had toch verder niets te doen. Een collega was op die manier drie kilo in drie maanden kwijtgeraakt en had er nauwelijks iets voor hoeven doen of laten. Hoe denk je dat de kilo’s erbij zijn gekomen? Juist: te veel eten en te weinig bewegen. Draai het om en je valt af, maar dan niet sporten, want dat is een ander soort aanslag op je gezondheid. Die collega was weliswaar een man van boven de zestig, maar het werkte. Op een geven moment wil je niet meer anders, zei hij laatst.

Michelle zou op haar neus kijken van haar herwonnen wilskracht. Ze ging het volhouden. Het werd weer haar lijf en ze ging het vormen naar haar voorkeur en niet naar de perverse smaak van haar seksvriendin. Michelle kon de pot op, en daar moest ze om lachen omdat het ook een andere betekenis had. Iets wat ze Michelle liever niet zag doen, behalve als zij de pot was.

Kon een ovenklokje stilstaan? Ah, daar versprong het. Nog veertien minuten en haar nieuwe leven begon. Ze zou weer stralen en Michelle zou op haar neus kijken.

Uit: Wel...