De Reis

Het eerste kleinkind dat kwam logeren was Tina. Ze had geen zin om een week met haar ouders, broertje en zusje op een camping in Drente door te brengen. Ze argumenteerde haar zaak vaardig en opa vond het best. Oma ook, maar die vond alles wat Tina wilde goed. Het meisje werd op zondagavond met tassen vol spullen door Stan afgezet. De tassen bleven in de gang liggen en Tina nestelde zich naast Rian op de bank. 

‘Zet haar maar op de trein als je genoeg van haar hebt.’

‘Zo ver zal het niet komen.’

Het standaardgesprekje werd voortgezet en Tina reageerde niet tot Stan haar een fijne week wenste. Hij herhaalde het en zij zei geërgerd dat ze het programma niet wilde missen.

‘Waar is het fout gegaan’, verzuchtte Stan in de gang. Ze hielden zichzelf tenminste niet voor de gek wat hun kinderen betrof, dacht Bernhard. Hoeveel ouders zagen hun eigen kind niet. Hij had zijn wijsheden al te vaak met zijn kinderen gedeeld. Ze wisten wat hij vond. Hij relativeerde, terwijl dat soms het tegendeel was van wat ze wilden. Ze wilden voor even zwelgen in hun afkeuring van het gedrag van hun kind en dan kwam hun vader aan met het verhaal dat het altijd erger kon, dat het bij de leeftijd hoorde en dat het voorbij ging en ze oog moesten hebben voor de boodschap die het kind gaf.

‘Goed, hoor, maar ze is hondsbrutaal.’

‘Ze komt uit voor haar mening. Is dat niet wat je haar zelf hebt geleerd? En zou je het accepteren als een ander bepaald hoe jij je vakantie door moet brengen?’

Zijn berisping werd door Stan weerkaatst. 

‘Waar was je vroeger met je opvoedkundige adviezen?’

Volkomen oneerlijk, vond hij, want Rian en hij waren voorbeeldige ouders geweest en de kinderen wisten dat. Maar hij liet ze, zoals hij vond dat zij hun kinderen moesten laten.

‘Dat kind is niet sterk genoeg om jou op haar nek te dragen.’