Wel...

Het ontdekken van muziek was in Jennifers kindertijd begonnen bij de populaire muziek die bij die leeftijd hoorde. En gezien de prille leeftijd, is het niet vreemd dat de smaak een voorkeur heeft voor infantiele muziek. De meeste mensen, echt de meeste mensen, blijven steken in hun eerste voorkeur. Denk aan snoep. Als kind begin je er aan, maar als volwassene hoor je een verfijndere smaak dan een domme voorkeur voor zoet te ontwikkelen. Niet het gros van de mensen. Jennifer was zich er erg bewust dat de ontwikkeling die een mens van nature doormaakt, ook de cultuur hoorde te bevatten, omdat een mens nu eenmaal grotendeels een cultuurlijk wezen is. 

Zelf  was ze tevreden over de ontwikkeling die ze op haar vijfendertigste achter de rug had. Een deel gaf de natuur haar: een prachtig en gezond lijf en een knap gelaat. De natuur had haar ook gezegend met een goed stel hersens, zoals haar moeder dat noemde, en die had ze gevuld met allerlei ervaringen, inzichten, intellectuele vaardigheden en herinneringen. Het meeste door eigen inspanning, want als je wachtte tot het aan kwam waaien, kon je wachten tot je een ons woog. Een boek moest je oppakken en lezen en je kon niet lamlendig afwachten tot het opensprong en tot je sprak, zoals Sint Augustinus was overkomen. Die hoogintelligente kerkvader had ze trouwens ooit gelezen, de enige vrouw van haar leeftijd en uiterlijk die dat had gedaan, dacht ze. 

Terug naar de muziek. Ze had jazz en klassieke muziek ontdekt. De jazz die haar aanvankelijk kon boeien, was naar de zijlijn verschoven. Ze had een hekel gekregen aan het stuivertje wisselen van solo’s, zeker als de basis en drummer ook uit de anonimiteit wilden treden. Sonny Rollins kon ze om die reden niet meer aanhoren, maar de platen had ze bewaard vanwege de hoezen. Haar voorkeur ging uit naar de inmiddels klassieke jazzzangeressen. Bij hen ging het om waar het om gaat. Een stem, harmonieën, sfeer en soms de teksten, die doorgaans een uitdrukking van de cultuurwaardes van die tijd waren. Inmiddels was het nostalgie naar een tijd die toen nergens anders dan in het verlangen bestond. Vandaar dat het altijd over de liefde ging.

Soms was het alsof niet Peggy Lee, maar haar zussen haar toezongen.

So you are the girl,

Who turned don’t a lover,

Who laughed at that blue diamond ring,

And look at you now.

Ja, kijk naar haar nu. Prachtige Jennifer van vijfendertig met haar hersens en cultuur, met haar goede baan en weelderige appartement. Ze was het meisje dat de liefde te vaak afwees en daar zat ze dan. Alleen op de bank. Geen ouders en opgescheept met twee oudere zussen, die gevoelig genoeg waren om geen zout in haar wond te strooien, maar door wiens bestaan het onvermijdelijk was dat de wond een wond bleef. Ze leefden het gelukzalige leven voor en dat was erger dan zeuren, wat haar moeder indertijd niet kon laten. Haar zussen hadden mannen en kinderen. Ooit voor Jennifer een bron van medelijden: inmiddels van jaloezie.