Wintertuin

Oude Keynes kreeg het laatste woord. Als hij dacht de drukte aan te kunnen, wist lady Chalmers niet waarom de bruiloft niet op Poundon Huis kon plaatsvinden. Ze vroeg haar zoon waarom het de oudste zus was geworden. Door al die wandelingen met Joanne was ze gaan denken dat zij voor elkaar bestemd waren. 

‘Joanne is niet in staat om van me te houden.’

‘Die liefde waar jonge mensen -' 

Charles onderbrak zijn moeder. 

‘In deze tijd is liefde een conditione sine qua non, dat wilt zeggen dat je niet trouwt als je niet van elkaar houdt. Het is de stemming van de tijd en ik kan er verder ook niets aan doen. De tijden veranderen en wij modderen maar wat aan.’

‘In mijn tijd was liefde de vrucht van een verstandig huwelijk, hoewel het een zeldzame vrucht was, dat wil ik wel toegeven.’

‘Blijkbaar kunnen wij dat ouderwetse geduld niet langer opbrengen.' 

‘Maar goed, juffrouw Davenport is natuurlijk alleraardigst.'

‘Ze verdient het om gelukkig te worden.' 

‘En ze voldoet wel aan je moderne voorwaarde?’

‘Je bedoelt of ze van me houdt? Dat doet ze. Ze houdt van heel de wereld, dus ook van mij. Ze vindt vast nog wel een plaatsje in haar hart waarin ik pas.' 

‘Dat is niet wat is bedoel, Charles.’

‘Wees gerust, moeder, ze is gek op me.’

Marjorie was inderdaad verrukt toen hij haar vroeg, maar dat was ze ook toen Prunella weer thuiskwam en toen Shuttleworth jarig was. Ze zag Charles nog steeds zoals hij was toen ze hem leerde kennen. Ondanks dat hij van sloom rustig, van verlegen bedachtzaam en van onbeholpen zelfverzekerd was geworden, was hij voor haar nog steeds een tere jongen in het omhulsel van een volwassen man, die zorgzaamheid en bescherming nodig had. Ze zag het niet eens verkeerd.