Heilig

Na een lange rit door een zonnig land kwam hij in Nienburg aan. Hij stopte bij een pompstation en stapte uit. Een pompjongen stond op zijn gemak met de slang in zijn hand naast de wagen en trommelde op het dak. Nadat Yves het had gevraagd, legde hij uit hoe hij verder moest: hij kende de familie Leitner. De vader was officier geweest, had gevochten aan het oostfront en werd vermist, maar in Rusland betekende dat de dood. Yves had bij de geallieerde autoriteiten navraag gedaan en had hetzelfde te horen gekregen. Vermisten aan het oostfront werden dood verklaard. De moeder was erg mooi, zei de jongen, de oudste dochter ook. Hij waste de voorruit en groette toen Yves wegreed. Hij reed langzaam door het dorp. De zon schitterde op de wit gekalkte muren van een kerk en het grijze dak glom alsof het nat was. Hij reed een laan in met vrijstaande huizen met grote tuinen. De struiken en bomen waren fris en groen. Het was de laan die hij zich had voorgesteld toen Paul foto’s van zijn huis liet zien. Hij had het gevoel dat hij na een jarenlange afwezigheid thuiskwam, dat hij eindelijk zijn vrouw en kinderen zou terugzien, dat hij warmte en genegenheid zou vinden, geborgenheid zoals hij nooit had gekend, want de jaren van ellende hadden elke dag die daarvoor had gelegen bedorven. 

Hij stopte voor het huis. De ramen op de bovenverdieping stonden open, de kozijnen en de voordeur waren verveloos, maar onder de ramen hingen bakken met kleurige bloemen. Even was hij verlamd, maar de lange rit had iedere twijfel overwonnen. Hij was op weg gegaan en moest doorzetten, zelfs als hij zichzelf toeschreeuwde om in hemelsnaam terug te keren, terug naar de kerker van gemis en schuld. Hij moest verdergaan, de laatste stappen zetten. Hij moest, want in het huis waren Michelle's liefheid en Pauls vriendschap, die zijn bitterheid moesten helen. 

Hij nam de pakjes en bloemen die naast hem op de stoel lagen, stapte uit en ging het tuinpad op. Er klonken kinderstemmen en aan de zijkant van het huis verscheen een meisje in een wit jurkje, dat wegrende zonder hem te zien. Hij liep verder en kwam in de schaduw van het huis. Hij belde aan en het duurde even voor de deur openging. Een blond meisje in een broek en wijde blouse deed open. Hij voelde de koelte van de gang en binnen klonk de stem van een giebelend meisje. 

‘Juffrouw Leitner?’ 

Ze knikte. Hij kon zich haar wantrouwen voorstellen. 

‘Juffrouw Anna Leitner?’ 

Ze zuchtte. Hij moest zeggen wat hij wilde, of liever weggaan. 

‘Ik heb uw vader gekend.’ 

Een voorzichtige glimlach van het meisje.